Βασική αρχή του νομικού πολιτισμού στον δυτικό κόσμο είναι ότι τα ανθρώπινα, ατομικά και πολιτικά δικαιώματα κάθε πολίτη είναι απαραβίαστα.
Οι νόμοι, όλοι οι νόμοι, από το Βανκούβερ του Καναδά έως της Αδελαΐδα της Αυστραλίας, αποδέχονται αυτή την αρχή ως το θεμέλιο λίθο της δικαιοσύνης, καθώς επάνω σε αυτήν στηρίζεται το οικοδόμημα του νομικού πλαισίου των δυτικών δημοκρατιών από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης έως τις μέρες μας.
Αυτή είναι και η διαφορά των αστικών δημοκρατιών με τα απολυταρχικά καθεστώτα κάθε ιδεολογίας, τύπου, χρώματος, ιστορικής περιόδου ή χωρικής τοποθέτησης. Η αποδοχή της διαφορετικότητας του ατόμου και η προστασία της. Άλλωστε, το «καλύτερα χίλιοι ένοχοι ελεύθεροι παρά ένας αθώος στη φυλακή», δεν είναι απλά ένα ακόμα τσιτάτο αλλά η πεμπτουσία του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αντίθετα, στα απολυταρχικά καθεστώτα, το άτομο δεν υπάρχει, η διαφορετικότητά του γίνεται αποδεκτή μόνο αν έχει κάτι να προσφέρει στον σκοπό που έχει ορίσει ο «ηγέτης» του καθεστώτος.
Στην Ελλάδα, στη δημοκρατική Ελλάδα, κανείς δεν διώκεται για τις απόψεις του, ακόμα και αν αυτές είναι οι πλέον αντιδημοκρατικές, ακόμα και αν δηλώνει ανοικτά ότι επιθυμεί την αλλαγή του πολιτεύματος, την κατάλυση της δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση δικτατορίας. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο εντός της Βουλής υπάρχει κόμμα το οποίο δηλώνει ανοικτά ότι επιθυμεί την αλλαγή του πολιτεύματος (ΚΚΕ) και μέχρι προσφάτως υπήρχε κόμμα το οποίο χρησιμοποιούσε ανοικτά τη βία για την επιβολή της πολιτικής του άποψης (Χρυσή Αυγή).
Η δημοκρατία όμως, έχει τη δύναμη και το μεγαλείο της ανοχής, μπορεί να δέχεται την ύπαρξη στους κόλπους της αυτών οι οποίοι την μισούν.
Δέχεται την ύπαρξη στους κόλπους της ανθρώπων όπως τα μέλη της 17 Νοέμβρη, όπως ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο οποίος αν και δολοφόνησε εν ψυχρώ 11 ανθρώπους, έχει το δικαίωμα να επικαλείται την αστική δικαιοσύνη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του.
Αυτό που δεν έχει το δικαίωμα όμως είναι να εκβιάζει, ακόμα και με την απειλή της αυτόβουλης απώλειας της ζωής του, τον τρόπο που η δικαιοσύνη λαμβάνει τις αποφάσεις της.
Αλλά ακόμα και αυτό θα μπορούσε να αποσβεσθεί από τη συλλογική μνήμη του Έθνους, ακόμα και οι φόνοι που διέπραξε θα μπορούσαν να μπουν στην λήθη για την ελληνική κοινωνίας. Υπάρχει άλλωστε και το παράδειγμα της συλλογικής συγχώρεσης τρομοκρατών, τόσο στη Μ. Βρετανία όσο και στην Ιταλία.
Ποια όμως η διαφορά από την περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα;
Τόσο ο IRA στη Μ. Βρετανία όσο και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, όχι μόνο αποκήρυξαν την ένοπλη πάλη αλλά ζήτησαν και την κοινωνική συγχώρεση για τις δολοφονίες που διέπραξαν. Οι οποίες μάλιστα ήταν και περισσότερες και αιματηρότερες από αυτές της 17 Νοέμβρη και του Κουφοντίνα. Ειδικά για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, τους «συγχωρέθηκε» ακόμα και ο φόνος του Ιταλού Πρωθυπουργού Άλντο Μόρο.
Εξέτισαν τις ποινές τους, σε φυλακές υψίστης ασφαλείας χωρίς ευεργετικά μέτρα, και αποφυλακίστηκαν. Σήμερα πολλοί εξ αυτών είναι ακόμα και καλεσμένοι σε εκπομπές ως σχολιαστές. Κανείς τους δεν αρνείται το παρελθόν του, πώς θα μπορούσε άλλωστε, αλλά έχουν αποκηρύξει τον τρόπο δράσης τους.
Κοινώς ζήτησαν συγγνώμη. Και έλαβαν συγχώρεση.
Θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο και με τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Αλλά πρέπει να προηγηθεί η συγγνώμη από τη συγχώρεση. Και όσο αυτή δεν έρχεται, η κοινωνική αντίδραση σε οποιαδήποτε ευεργεσία προς αυτόν θα είναι αμείωτη.
Διότι δεν μπορείς να απαιτείς το μέγιστο, όταν αρνείσαι το ελάχιστο. Δεν μπορείς να ζητάς ειδική μεταχείριση, όταν αρνείσαι το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, το οποίο είναι η ενσυναίσθηση του πόνου του άλλου.
Και ακόμα περισσότερο, όταν σε λίγα χρόνια θα μπορείς να αποφυλακιστείς όπως ο νόμος ορίζει, παρά τα ειδεχθή σου εγκλήματα, να τεντώνεις το σχοινί των απαιτήσεων, ζητώντας ο νόμος να προσαρμοστεί και να «λυγίσει» μπροστά σου.
Αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι απαίτησης δικαιωμάτων, αλλά ένα παιχνίδι εξουσίας.
Το οποίο ακόμα κι αν κερδίσεις, γιατί η δημοκρατία σέβεται τη ζωή που εσύ δεν σεβάστηκες, η κοινωνία θα σε κατατάξει στους εκμεταλλευτές της καλής της θέλησης.
Προσωπικά δεν θέλω να ζητήσει συγγνώμη ο Δημήτρης Κουφοντίνας.
Δεν θέλω να ζητήσει μία συγγνώμη που δεν πιστεύει. Ταυτόχρονα όμως δεν θέλω να του χαριστεί η δικαιοσύνη, μόνο και μόνο επειδή θα έχει πιεστεί από τον εκβιασμό του.
Διότι σε αυτή την περίπτωση ο εκβιασμός θα έχει νικήσει.
