Police-Voice blog ➤
Ο Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του Τ.Ε Καλπακίου Δημήτριος Γκόγκας ,μίλησε απο Καρδιάς στην τελετή λήξης του έτους Εφεδρείας και Εθνοφυλακής ,παρουσία της Ηγεσίας του Στρατεύματος και καθήλωσε τους Πάντες ….
Τι είπε το Ελληνόπουλο της Ηπείρου που ανδρώθηκε στους Καταδρομείς
Έχω την τύχη να γεννηθώ στα Ιωάννινα, αυτός είναι ο δικός µου κλήρος, παροχή προγονική. Μεγάλωσα στους Φιλιάτες και έµαθα να κολυµπώ στη Σαγιάδα. Γνώρισα την Ήπειρο και την περιδιάβηκα όλη.
Η ιστορία εδώ, δεν είναι γραµµές και λέξεις σε κάποιο βιβλίο αλλά µέρη και άνθρωποι. Είναι μέρη που περπατάς, μέρη γνωστά από τις µάχες του ’40 και άνθρωποι που γνωρίζεις..
Άνθρωποι που υπερασπίστηκαν αυτόν τον τόπο, είναι τάφοι και µνηµεία, συγγενών και γνωστών. Αντηχούν στα αυτιά µου οι ιστορίες του παππού µου από την Μικρασιατική εκστρατεία και των γονιών µου από τα χρόνια του πολέμου στα 1940.
Τα χρόνια πέρασαν, εκπλήρωσα τις στρατιωτικές µου υποχρεώσεις και πλέον ήρθε η σειρά µου να µπω στην οικογένεια της Εθνοφυλακής.
Σε αυτόν το θεσµό μέσα έχω οικογένεια, φίλους παλιούς και νέους, στην Διμοιρία µου έχω έναν ξάδερφο και έναν ανιψιό, στον Λόχο µου συμμαθητές απ’ το σχολείο, στο Τάγµα υπάρχει ο περιπτεράς της γειτονιάς µου, ο γιος του φούρναρη, ο µάστορας που έφτιαξε το σπίτι µου και ο δάσκαλος των παιδιών µου.
Υπάρχουν και άνθρωποι όµως που µέχρι χθες καθόντουσαν στα διπλανά τραπέζια της καφετέριας και απλά η φυσιογνωμία τους µέχρι πρότινος µου φαινόταν γνωστή.
Σήµερα αυτοί οι άνθρωποι είναι οι συνάδελφοί µου στο ΤΕΘ, μοιράζομαι την ίδια αποστολή µαζί τους και υπολογίζω σ ‘αυτούς ότι θα µε προστατέψουν όταν χρειαστεί και εννοείται ότι θα κάνω το ίδιο γι αυτούς. .
Δεν µας έκανε η Πατρίδα Εθνοφύλακες, γεννηθήκαμε Εθνοφύλακες. Για κάποιον µη γνώστη, ένας τέτοιος θεσµός, σίγουρα αντηχεί παράξενα να τον αποκαλώ οικογένεια.
Για εμάς όµως που κάθε Κυριακή δίνουµε από τον χρόνο µας για να εκπαιδευτούµε µαζί µε τους συναδέλφους µας, να κουραστούμε και να ιδρώσουμε δίπλα δίπλα, χωρίς να περιµένουµε κάποια οικονοµική απολαβή, η λέξη οικογένεια ταιριάζει απόλυτα.
Επιτρέψτε µου, ένα µικρό παραλληλισµό, µια µικρή µεταφορά. Στην αρχαία Ελλάδα, αυτός που τα παρατούσε στη µάχη αποκαλούνταν ΡΙΨΑΣΠΙΣ.
Δεν τον αποκαλούσαν ρίψω – περικεφαλαία ή ρίψω – θώρακα, διότι µε το κράνος και τον θώρακα, προστάτευε τον εαυτό του, ενώ µε την ασπίδα προστάτευε τον συνάδελφό του στα αριστερά του.
Αν ποτέ έρθει η ώρα και τα χέρια µου από την κούραση της µάχης δεν µπορούν να κρατήσουν καλά την ασπίδα µου, ο διπλανός µου, ο φίλος µου, είναι αυτός που θα µου δώσει κουράγιο να µείνω πλάι του κρατώντας την ασπίδα µου.
Αυτό το δέσιµο είναι που δημιουργεί ένα αµάλγαµα, τόσο ισχυρό που· µας δίνει κουράγιο και ελπίδα ότι θα βρεθούµε αντάξιοι απέναντι στο ΧΡΕΟΣ µας και την ΤΙΜΗ που µας κάνει η πατρίδα µας.
Εµείς οι Εθνοφύλακες, είµαστε τα παιδιά των καταδρομέων που πήγαν στη Κύπρο µε την επιχείρηση ΝΙΚΗ, είµαστε τα εγγόνια αυτών που πολέµησαν το 1940 σε αυτά τα µατωµένα βουνά της Ηπείρου, είµαστε τα δισέγγονα αυτών που πόνεσαν στην Μικρασιατική εκστρατεία. ‘
Ολοι μας είμαστε, Ακρίτες, πιστοί φύλακες των συνόρων και οι πρωτοι που θα προστρέξουµε σε τη στιγµή που η πατρίδα µας θα χρειαστεί. Όλοι µας µέλη της κοινωνίας, µε οικογένειες και καταγωγή από τόπο που τα σύνορα δεν είναι κάτι το µακρινό, το άγνωστο ορατό από το σπίτι των παππούδων µας.
Είµαστε απόγονοι των κλεφταρµατολών του ’21, είμαστε γαλουχηµένοι με τους Ακρίτες του Βυζαντίου και τους Μαραθωνοµάχους. Είµαστε οι συνεχιστές τους!
Τι είναι αυτό όµως που µας κάνει να νοιώθουµε έτσι; Σε συζητήσεις µε συναδέλφους µου, κατέληξα στο συµπέρασµα ~ πως δύο λέξεις είναι αυτές που συνοψίζουν το αίσθηµα αυτό Χρέος και Τιμή.
ΤΙΜΗ, διότι η Πατρίδα µας µας εμπιστεύεται να έχουµε στο σπίτι µας, στο πιο κρυφό µερος ένα όπλο, που αχρείαστο να είναι, θα µας επιτρέψει να σταθούµε αντάξιοι του ΧΡΕΟΥΣ που εχουµε, σε όσους πότισαν µε το αίµα τους αυτή τη γη. Είναι ΤΙΜΗ που η Ελλάδα µας, µας θεωρεί αξιόµαχους και έτοιµους. Είναι ΧΡΕΟΣ µας να το αποδείξουµε, όχι σε κάτι απρόσωπο αλλά σε κάτι το χειροπιαστό.
Η Πατρίδα µας δεν είναι κάτι το µακρινό, το απροσδιόριστο, είναι η οικογένειά µας, οι συγγενείς µας και οι φίλοι µας. Είναι η δουλειά µας και οι συνεργάτες µας. Είναι η εκκλησία του χωριού µας, που είναι θαµµένοι οι παππούδες µας, εκεί παντρευτήκαµε και εκεί βαφτίσαµε τα παιδιά µας.
Έτσι για µας το ΧΡΕΟΣ µας είναι απέναντι σε αυτό που από την αρχαιότητα ακόµη εµψύχωσε τους Αθηναίους στο Μαραθώνα και τους Σπαρτιατες στις Θερµοπύλες, πάνω απ’ όλα όµως αυτό που έκανε τους Θεσπιείς να µείνουν µαζί µε τους Σπαρτιάτες!
Όλοι αυτοί αµύνθηκαν ΥΠΕΡ ΒΟΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ. Αυτό είναι το ΧΡΕΟΣ µας, να υπερασπιστούµε τις οικογένειές µας, τις ΕΣΤΙΕΣ µας, και τις εκκλησίες µας, τους Βωµούς µας.
Κλείνοντας, και αφού προσγειωθούµε στο σήµερα, θα αναλογιστούµε την οικονοµική κρίση. Συµφωνώ! Κάθε φορά που βλέπουµε τα άδεια πορτοφόλια µας, αναρωτιόµαστε αν αξίζει να ασχολούµαστε µε ιδέες και ιδανικά.
Ας συλλογιστούμε όµως: Είχε γεµάτο πορτοφόλι ο Χριστόδουλος Σώζος από την Κύπρο, που τα παράτησε όλα και σκοτώθηκε, εθελοντής στις µάχες του Μπιζανίου το 1912; είχε χρήµατα και καλή ζωή ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρλωνης;
Είχε πλούτο ο Διγενής Ακρίτας; Μήπως είχε ο Διηνέκης στις Θερµοπύλες. Όχι αυτοί και πάρα πολλοί άλλοι απλώς έπραξαν το καθήκον τους! Αυτό θα πράξουµε και εµείς!
Εμείς απλά Υποκλινόμαστε στο Μεγαλείο του Έλληνα Εθνοφύλακα!
Πηγή ➤
