Police-Voice blog ➤
19η Μαΐου Συμβολικά η πιο τραγική ημέρα υπόμνησης ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του ελληνισμού, του χριστιανικού στοιχείου εν γένει, που συντελέστηκε με θύματα τους Έλληνες Πόντιους. Προηγήθηκαν, συνέπεσαν ή ακολούθησαν Αρμένιοι, Ασσύριοι και Μικρασιάτες της ιστορικής Ιωνίας, που σφαγιάστηκαν, οδηγήθηκαν σε αναγκαστικό εκτοπισμό, στερήθηκαν πατρίδα, περιουσία, όνειρα για το μέλλον...
Οι απόγονοι των εκατομμυρίων ανθρώπων που υπέστησαν γενοκτονία πριν από περίπου έναν αιώνα θυμούνται τα θύματα, τα τιμούν και αγωνίζονται να κρατήσουν στη ζωή όλα όσα χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό τους: αξίες, παραδόσεις, διάλεκτο, μουσική, χορό, τραγούδι.
Κυρίως, όμως, ορθώνοντας το ανάστημά τους απέναντι στη λήθη και στην εξαγορά της μνήμης στο όνομα μιας επιφανειακής και ασφαλώς κατ’ ευφημισμόν «φιλίας» ή –στην καλύτερη περίπτωση– «ομαλών διμερών σχέσεων».
(Φωτ.: Βασίλης Τσενκελίδης για το pontos-news.gr)
Σε κάθε περίσταση δηλώνουν ότι θα παλέψουν για να παραδεχτεί η Τουρκία, διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το συστηματικό σχέδιο εξόντωσης των μειονοτήτων και σφετερισμού των περιουσιών τους που σε μεγάλο βαθμό, κατά την ανάγνωση του Τούρκου διανοουμένου Σαΐτ Τσετίνογλου που μίλησε στο pontos-news.gr, ευθύνεται και για τη μη αναγνώριση των γενοκτονιών από την Άγκυρα.
Οι Πόντιοι, όλοι οι απόγονοι προσφύγων και μεγάλο μέρος του ελληνισμού βλέπουν την αδικία και υποστηρίζουν τον αγώνα για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Τι γίνεται όμως με την επίσημη ελληνική πολιτεία;
Η απάντηση είναι οδυνηρή. Χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια και μοχλοί πίεσης προς τις κυβερνήσεις των δεκαετιών του '80 και του '90 για να φτάσουμε στην αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων (Ν. 2193/1994) και της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας
(Ν. 2645/1998) σε δύο... φάσεις, σαν να μην ήταν και οι δύο θηριωδίες μέρος ενός σχεδίου. Και έκτοτε ουδέν. Ή, ακόμα χειρότερα, όσοι ακόμα διατηρούν ευαισθησίες για τα εθνικά μας θέματα χωρίς πάντως να υποτιμούν την αδιανόητα δεινή κατάσταση του Έλληνα στην καθημερινότητά του, διαπιστώνουν ότι η επίσημη εκτελεστική εξουσία εμπλουτίζει την... υπόστασή της με αρνητές της Γενοκτονίας. Τι κι αν έχει αναγνωριστεί με νόμο του κράτους; Τι κι αν έχει ποινικοποιηθεί η άρνηση ενός εγκλήματος με τον πολυλάλητο αντιρατσιστικό νόμο; Τι κι αν οπρώτος πολιτειακός παράγων το υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία; Τι κι αν οι πολιτικές Αρχές της χώρας-θύτη και τα υποχείριά τους ΜΜΕ ακριβώς αυτό περιμένουν να εκμεταλλευτούν για να το κάνουν όπλο στη δημόσια συζήτηση;
Από τις περσινές εκδηλώσεις μνήμης για τη Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού μέχρι φέτος, το δίκαιο υπέστη εκ των έσω σοβαρό πλήγμα.
Στο όνομα της επιστημονικής ελευθερίας, που πάντως ουδείς αμφισβητεί, ένας υπουργός Παιδείας, το πλέον υψηλόβαθμο θεσμικό όργανο στον τομέα που διαμορφώνει προσωπικότητες δημιουργώντας υπόβαθρο για τη μελλοντική τους στάση έναντι όσων μας καθορίζουν ως κοινωνία, διαφωνεί με την ελληνική νομοθεσία. Επιπλέον, η –με την πιο στενή έννοια– εκπαίδευση των μαθητών περιθωριοποιεί την πρόσφατη ιστορία, στερώντας από τα παιδιά τη δυνατότητα να φωτίσουν πτυχές της ιστορίας που σήμερα μόνον τα σωματεία δίνουν δυσανάλογη προς τα μεγέθη τους μάχη για να κρατήσουν ζωντανή.
Η περίπτωση της Δημοκρατίας της Αρμενίας, που αγκάλιασε το αίτημα για διεθνοποίηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων και το έκανε εθνικό σκοπό, θα έπρεπε να δώσει το παράδειγμα. Τα επιτεύγματα των Αρμενίων με τη βοήθεια της επίσημης κυβέρνησης αλλά και της διασποράς είναι σπουδαία σε αυτόν τον τομέα και είναι ελάχιστοι πλέον εκείνοι που μπορούν να αμφισβητήσουν τι πραγματικά συνέβη στο 1,5 εκατ. των Αρμενίων. Συμβαίνει το ίδιο με την Ελλάδα και την υπόθεση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής; Σε καμία περίπτωση.
Σήμερα, σχεδόν 100 χρόνια μετά το μεγάλο έγκλημα της Γενοκτονίας, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που μιλούν γι’ αυτό και που βγαίνουν στο δρόμο ως «γραφικούς».
Γραφικούς στην καλύτερη περίπτωση, εθνικοπατριώτες, πατριδοκάπηλους, ακροδεξιούς και επικίνδυνους στη χειρότερη. Για τους ανθρώπους που μόνο τους μέλημα είναι να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα της μνήμης τιμώντας έτσι τη θυσία των προγόνων τους, αυτό είναι άδικο. Αιτιολογημένο όμως είναι αν πρόκειται για εκείνους, τους ελάχιστους, κομματικά οργανωμένους ή μη, που καπηλεύονται τον πόνο ενός σπουδαίου κομματιού του ελληνικού λαού, για να εξυπηρετήσουν ίδια συμφέροντα.
Αυτοί οι λίγοι, οι πραγματικά επικίνδυνοι, θα πρέπει να εξοβελιστούν από τους οργανωμένους φορείς.
Και τώρα φτάνουμε στο ζέον θέμα, ή κατά το λαϊκότερον στην «καυτή πατάτα». Τι έχουν πράξει οι οργανωμένοι φορείς για να πείσουν την επίσημη πολιτεία ότι είναι έτοιμοι να συνεργαστούν, σαν μια γροθιά, προκειμένου να αποκτήσει ο αγώνας και το αίτημά τους πραγματικά διεθνή διάσταση;
11ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών (φωτ.: Φίλιππος Φασούλας)
Ας αφήσουμε το ερώτημα να πλανάται. Μια απάντηση του τύπου «τίποτα» θα αδικούσε σοβαρές προσπάθειες που έχουν γίνει κατά καιρούς. Αν απαντούσαμε «ελάχιστα» θα ήταν εξίσου ασαφές και αόριστο. Μήπως να πούμε «όχι αρκετά»;
Στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας του pontos-news.gr, ο μεγαλύτερος προβληματισμός των αναγνωστών μας είναι γιατί οι οργανωμένοι φορείς δεν συνεννοούνται μεταξύ τους.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, γινόμαστε αποδέκτες και μάρτυρες σπουδαίων γεγονότων μεγάλης πολιτιστικής αξίας, που τα δημιουργούν οι άνθρωποι στις γειτονιές της Ελλάδας και όπου υπάρχει ελληνισμός. Παιδιά που μαθαίνουν την ποντιακή διάλεκτο στους συλλόγους τους· πιτσιρικάδες που αντί να διασκεδάζουν χαλαρά με συνομηλίκους τους σε ένα καφέ, ενώνονται σε έναν κύκλο ποντιακού χορού και βγάζουν τη χαρά τους στο χτύπημα των ποδιών· σκληρά εργαζόμενοι που στο εργοστάσιο ή στο μαγαζί τους ακούν από το ραδιόφωνο ποντιακούς σκοπούς σιγοτραγουδώντας· καλλιτέχνες που αντί να στήνουν εύκολες καριέρες στα εύληπτα και αβασάνιστα λαϊκά, ξοδεύουν ώρες μαθαίνοντας τις δοξαριές της λύρας ακούγοντας Γώγο ή δουλεύοντας τη φωνή τους εμπνεόμενοι από το Χρύσανθο· γυναίκες που στις κουζίνες τους φέρνουν τη μυρωδιά της πατρίδας φτιάχνοντας ωτία, σιρόν ή περέκ· άνθρωποι ικανοί στη γραφή που διασώζουν τη διάλεκτο γράφοντας ποίηση, ή μεταφέρουν σε όλους την ιστορία ζωντανεύοντας την πατρίδα με τα βιβλία τους· αγωνιστές της ζωής που τους είπαν «Ρωσοπόντιους» και τους στέρησαν ακόμα κι αυτή την πενιχρή σύνταξη, που με καλοσύνη χαϊδεύουν τα μαλλιά ενός νέου πρόσφυγα προτρέποντάς τον να κάνει υπομονή και να παλέψει – αξίες ανεκτίμητες η υπομονή και ο αγώνας στον Πόντο· κορίτσια που προσκυνούν πάντα την Παναγία Σουμελά κουβαλώντας την πίστη τους σε κάθε νέα πατρίδα, κοντά τον Εύξεινο ή μακριά· άντρες που αυτοσαρκάζονται για το μυτίν τους ευχόμενοι σε όλους, αφήνοντας την παρέα, «υ'είαν και ευλο'ίαν».
Στουτγάρδη, Μάιος 2016 (διάθεση φωτογραφίας: Φόρης Πεταλίδης)
Και άλλοι, στα ξένα, που δεν διστάζουν να βάλουν τη φορεσιά τους και να πάρουν τις λύρες τους σε δρόμους γκρίζους και βροχερούς και να δηλώσουν την ταυτότητά τους παίρνοντας αυτοί στις πλάτες τους την υπόθεση της γνωριμίας με τον αλησμόνητο Πόντο και της διεθνοποίησης της Γενοκτονίας.
Αυτοί είναι οι Πόντιοι που σήμερα τιμούν τους προγόνους τους και που όλοι θα έπρεπε να κλίνουν το γόνυ μπροστά τους.
Οι εκδηλώσεις των ημερών γύρω από τη 19η Μαΐου, η οποία έγινε σύμβολο μιας Γενοκτονίας, θα πρέπει να αναδεικνύουν όχι μόνο το χρέος απέναντι στους προγόνους, αλλά και την τιμή απέναντι στους απογόνους. Εκείνους που κρατούν ψηλά τη σημαία της μνήμης, το λάβαρο που από την άλλη του πλευρά φέρει σίγουρα το έμβλημα του μονοκέφαλου αετού, και που με τη στάση τους αποτελούν παράδειγμα για όλους τους Έλληνες. Κι ας τους λένε Ρωσοπόντιους ή/και γραφικούς...
Μόνον έτσι ο Πόντος ζει!
pontos-news.gr
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
Οι τσέτες χτυπούσαν τα κεφάλια των παιδιών στα βράχια μέχρι να πεθάνουν
Από το βιβλίο του Χ. Τσιρκινίδη «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», ο θείος του συγγραφέα, Ευριπίδης, διηγείται:
«Με πολλά βάσανα επιτέλους φτάσαμε στην Κερασούντα. Η πόλη ήταν γεμάτη από ρακένδυτους πρόσφυγες που έφυγαν από την τρομοκρατία των Τούρκων της υπαίθρου και συγκεντρώνονταν στις πόλεις. Εκεί, στην Κερασούντα, μας προειδοποίησαν οι συμπατριώτες μας ότι μαζεύουν όλους τους Έλληνες και τους μεν μεγάλους τους κλείνουν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου για να τους εξορίσουν κάθε φορά που συμπλήρωναν τον αριθμό των 250 ατόμων, τους δε μικρούς τους οδηγούν με μικρά καΐκια σ’ άγνωστα μέρη.
»Στην εκκλησία δεν συμπληρώθηκε ποτέ ο αριθμός 250, γιατί χωρίς φαγητά, χωρίς νερό, μέσα στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες, σε λίγες μέρες πέθαιναν οι περισσότεροι. Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε εγώ και ο αδελφός μου να μεταφέρουν τα παιδιά λίγο παραέξω από την Κερασούντα κι εκεί να τα παραδίδουν στους άγριους τσέτες αντάρτες. Αυτοί τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω στα μεγάλα βράχια της ακτής, μέχρι να πεθάνουν...»
Η καθεμία από μας πήρε το παιδί της άλλης και το έπνιξε
Αφηγείται η Βαρβάρα Σαλτσίδου από το Κόλοου Έρπαας, γεννημένη το 1902 (καταγραφή: Μάρτιος 1966).
«Προς τα τέλη του 1917 νομίζω, σε κάποιο κρυψώνα στο βουνό Κοτζά Νταγ, οι Τούρκοι ανακάλυψαν πολλές ομάδες κρυπτόμενων γυναικοπαίδων, άλλες τις εβίασαν, άλλες τις πήγαν εξορία όπου και χάθηκαν και άλλες τις πήγαν σαν δούλες και τις πούλησαν.
»Μια ομάδα γυναικών είμασταν κρυμμένες μέσα σε ένα ρέμα, στον ποταμό Λύκο, έτσι το λέγανε, ή Γεσίλ Ιρμάκ ή Ίρη, δεν θυμάμαι, και εκεί κρυφτήκαμε κάτω από έναν καταρράκτη που είχε πίσω σπηλιά. Είδαμε τους Τούρκους να έρχονται προς τη μεριά μας ακολουθώντας το ποτάμι και σε ύποπτα μέρη, πυροβολώντας για να δουν αν κάποιος βρίσκεται κρυμμένος σε θάμνους ή μέσα στις καλαμιές.
»Καταλάβαμε ότι το ίδιο θα γίνει και με μας αν μας ανακάλυπταν, εκεί όμως που βρισκόμασταν δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι πίσω από τον καταρράκτη θα υπήρχαν άνθρωποι. Αλλά είχαμε μαζί μας και μικρά παιδιά και σκεφθήκαμε, καλά όλα αυτά, αν όμως κάποιο παιδί κλάψει και προδώσει τη θέση μας, τι θα γίνει; Είμασταν περισσότερες από 100 γυναίκες και είχαμε 8-10 παιδιά, ηλικίας 2 έως 7 χρονών και αποφασίσαμε να τα πνίξουμε μην τυχόν και κλάψει κάποιο ή μιλήσει, και όταν οι Τούρκοι θα ήταν κοντά μας θα ανακάλυπταν την κρυψώνα μας και θα μας συλλάμβαναν.
»Τότε η καθεμία από εμάς πήρε το παιδί της άλλης και το έπνιξε, σφίγγοντας το λαιμό του και αφήνοντας το νερό του καταρράκτη να μπει μέσα στο στόμα του. Κάποιο κοριτσάκι 6-7 χρονών όταν είδε το τι γινότανε, μας παρακάλεσε να μην της βγάλουμε από το λαιμό κάτι χαϊμαλιά που είχε και μας είπε στα τούρκικα "πενί ποορκενέ τσιτσιλεριμί τσικάρτμαγιν", δηλαδή όταν με πνίγετε να μη βγάλετε από το λαιμό μου τα χαϊμαλιά…».
Με πληγώνει ο Πόντος – Δεν μπορώ να ξαναζήσω αυτά που πέρασα
Η Αθανασία Ιγνατιάδου από χωριό της Κερασούντας αφηγείται στιγμές από τον πρώτο διωγμό, το 1910· ήταν επτά ετών όταν οι Τούρκοι μπήκαν στο χωριό, σκότωσαν και οδήγησαν τους Έλληνες σε πορείες θανάτου.
Μας μετέφεραν στην αυλή της εκκλησίας. Την ώρα εκείνη έψηνα ψωμί στο φούρνο. Ακολούθησε χαμός. Έχασα τον μικρό μου αδελφό. Δυο μέρες μετά τον βρήκαμε νεκρό στις καλαμιές.
Μας πήραν όλους σε μια πορεία θανάτου. Πολλοί, οι γεροντότεροι, δεν άντεξαν. Τον θείο της μητέρας μου, τον παπα-Κυριάκο, τον διέταξαν οι Τούρκοι στρατιώτες να φύγει. Εκείνος λειτουργούσε. Ζήτησε να αποχωρήσει μόλις θα τέλειωνε η εκκλησία. Οι Τούρκοι απείλησαν να κλειδώσουν τις πόρτες και να τους κάψουν ζωντανούς. Τελικά τους έκαψαν μέσα στην εκκλησία. Τι τα θυμάμαι;...
Τότε η Αν. Ιγνατιάδου έχασε πατέρα και μάνα. Ήπιαν νερό από πηγή που είχαν δηλητηριάσει οι Τούρκοι
Στον Βόλο βγήκαμε με το πλοίο του Ερυθρού Σταυρού. Πήγαμε στη Λάρισα και μετά στη Σκύδρα και μετά στην Καρατζόβα. Ζούσαμε αρχικά σε σκηνές, ζούσαμε με το συσσίτιο και με εποχικές εργασίες. Δούλεψα σαν υπηρέτρια, βοηθός, αγρότισσα – ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Ο πατέρας μου είχε δυο τσιφλίκια με φουντουκιές. Όλα αυτά τα αφήσαμε. Τα χάσαμε. Δεν θα ’θελα να γυρίσω πίσω. Με πληγώνει ο Πόντος. Δεν μπορώ να ξαναζήσω αυτά που πέρασα.
Στο Νεοχώρι της Αριδαίας μοιραστήκαμε τα λιγοστά σπίτια που άφησαν οι Τούρκοι. Σε αντίθεση με τον δικό μας ξεριζωμό που οι Τούρκοι μάς άφησαν μόνο προσωπικά ρούχα να πάρουμε – ούτε το καντήλι μας δεν μας άφησαν να πάρουμε, μας κλείδωσαν τα σπίτια και μας έδιωξαν. Στην Ελλάδα οι Τούρκοι είχαν την ευκαιρία να πουλήσουν την περιουσία τους.
Έκανα έντεκα παιδιά. Ο άντρας μου ήταν αντάρτης. Εγώ με το διωγμό φυλακίστηκα με τη συννυφάδα και τη θεία μου σ’ ένα χάνι. Εγώ ήμουν έγκυος. Την παραμονή της απόδρασης από το χάνι, γέννησα. Το παιδί πέθανε από το κρύο. Διέφυγα με τις άλλες δυο γυναίκες από το παράθυρο, πέσαμε στη λίμνη που ήταν πίσω από το χάνι. Φούσκωσα γιατί ήμουν λεχώνα. Μας έσωσε μια Αρμένισσα.
Ζω την τέταρτη εξορία μου.1 Συνήθισα πια...
______
1. Από το 1968 μέχρι το θάνατό της η Αναστασία Ιγνατιάδου έζησε στην Αυστραλία. Είχε γεννηθεί στις 8 Οκτωβρίου 1893 στο Μπέικ Ντενίς της Κερασούντας.
- Η μαρτυρία αναδημοσιεύεται από την έκδοση Α΄ ποντιακή εβδομάδα στην Αυστραλία,
18-28 Αυγούστου 1989, της Κεντρικής Ένωσης Ποντίων «Η Ποντιακή Εστία».
- ΥΓ POLIICE VOICE NEWS ..ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ! !
Πηγή ➤
