Έχουν περάσει κάτι παραπάνω από 48 ώρες από την ένοπλη ληστεία σε σούπερ μάρκετ στα Πετράλωνα και αφού αρχικά ενημερώθηκα και εγώ όπως όλοι μέσω των ΜΜΕ για το ότι δύο νεαροί αστυνομικοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τρεις σεσημασμένους κακοποιούς, στη συνέχεια μπήκα στη διαδικασία να ελέγξω την αντιμετώπιση του κόσμου και των μέσων ενημέρωσης, απέναντι στο περιστατικό. Είναι
κωμικοτραγικό αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, αλήθεια. Δύο νεαροί αστυνομικοί, αστυφύλακες, περίπου 27 με 28 χρονών, ενώ εκτελούσαν την υπηρεσία τους, τη βόλτα τους για αυτούς που κάνουν τους ατρόμητους ξερόλες, λαμβάνουν σήμα για ληστεία στο Βερόπουλο των Πετραλώνων.
Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Ποιος νοιάστηκε για ακόμα μία ληστεία; Ποιος ενδιαφέρεται για το αν ένα σούπερ μάρκετ χάσει 1.000 ή 2.000 ευρώ, ενώ στο τέλος του μήνα μπορεί να έχει ''καθαρίσει'' εκατομμύρια; Κι όμως αν κοιτάξουμε λίγο γύρω μας, σε αυτές τις μέρες όπου οι μόνες αξίες προάγονται από τα reality show, ή από τα ελληνικά γήπεδα, βρέθηκαν δύο πιτσιρίκια που πριν λίγα χρόνια είχαν 16-17.000 μόρια και αντί να μπουν σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ της χώρας, προτίμησαν να τους λένε μπάτσους από τα 18 τους. Και δε θα διαφωνήσω μαζί σας. Έχω σκεφτεί και εγώ, ότι αρκετοί από αυτούς το έκαναν για την εξασφάλιση και για την πρόωρη ''κονόμα'', αν μπορεί να θεωρηθεί ''κονόμα'' το 800ρι που καθαρίζουν μέσα σε μία κοινωνία που μαστίζεται από ακρίβεια και κρίση. Το θέμα μου βέβαια δεν είναι το πόσα λεφτά παίρνουν οι αστυνομικοί, καθώς υπάρχουν ακόμα κλάδοι που δεν ξέρουν τι σημαίνει 8ώρο. Το θέμα είναι πιο απλό και σχεδόν οφθαλμοφανές. Αυτοί που διάβασαν στην εφηβεία τους και εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για να πιάσουν μία δουλειά και χώθηκαν σε μάχιμες υπηρεσίας της Ελληνικής αστυνομίας, πόσο βολεμένοι και εξασφαλισμένοι οικονομικά μπορεί να θεωρηθούν, όταν μία κάννη όπλου τους κλείνει το μάτι;
Αν στο περιστατικό των Πετραλώνων ο σεσημασμένος ληστής που βγήκε τρέχοντας από το σούπερ μάρκετ, ο οποίος είχε πιαστεί ήδη από έτερους αστυνομικούς στο πρόσφατο παρελθόν για άλλα αδικήματα, δεν κράταγε πιστόλι και κράταγε κάποιο οπλοπολυβόλο, τι πιθανότητες είχαν οι δύο ένστολοι να είναι σήμερα όρθιοι στα πόδια τους; Αν δεν το κρατούσε αυτός το οπλοπολυβόλο και το κρατούσε κάποιος από τους άλλους δύο ή και οι άλλοι δύο, τι θα συνέβαινε αν άνοιγαν πυρ προς την πλευρά των αστυνομικών, ακριβώς μπροστά από το κατάστημα και με τους πελάτες στα ταμεία; Με υποθέσεις δε γίνεται δουλειά σε καμία περίπτωση. Αυτό όμως που μπορεί να προκύψει είναι κάποιο συμπέρασμα. Το συμπέρασμα, ότι ακόμα και σήμερα που η κατάσταση για την χώρα αλλά κυρίως για την κοινωνία είναι τραγική, δίχως βασικές αρχές, δίχως κανόνες, δίχως πιστεύω, υπάρχουν νεαροί άνθρωποι που βάζουν τη λέξη εμείς, τη λέξη βοήθεια, τη λέξη αλληλεγγύη, τη λέξη ελευθερία πάνω από το εγώ.
Πάνω από την ίδια τους τη ζωή από ότι φάνηκε για ακόμα μία φορά. Αν οι ληστές πυροβολούσαν τον διευθυντή της τράπεζας κατά τη διάρκεια της ομηρίας του, σήμερα θα μιλούσαμε για τον αδικοχαμένο εργαζόμενο που απλά έκανε τη δουλειά του. Αν υπήρχαν τα οπλοπολυβόλα που ανέφερα πιο πριν, θα μιλούσαμε για δύο φτωχόπαιδα, για την καταγωγή τους, για τις γυναίκες τους, για τα παιδιά τους και για το τι χαρακτήρες ήταν αφού θα είχαμε άλλους δύο ήρωες στους εκατοντάδες που έχουν ήδη χύσει το αίμα τους ανά τα έτη, φορώντας το εθνόσημο στο στήθος. Αν προσέξατε, δεν ασχολήθηκα καν με την καταγωγή των ληστών, την ηλικία τους, τη κοινωνική τους θέση. Οι κακοποιοί και το κακό γενικότερα, δεν έχει πατρίδα, δεν έχει ηλικία, δεν έχει πιστεύω, δεν έχει τίποτα. Αυτό που πρέπει να έχει μόνο, είναι όλο τον κόσμο απέναντί του και όχι αποκλειστικά μερικούς εναπομείναντες ρομαντικούς, καθημερινούς-αφανής ήρωες.
Δεν χρειάζεται να συμβεί στον καθένα ξεχωριστά κάτι αντίστοιχο, για να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε ότι η στάση μας πρέπει να είναι τέτοια ώστε να αναγνωρίζεται ο κόπος και το έργο αυτών των ανθρώπων που παλεύουν για εμάς, για τις περιουσίες μας, για την ελευθερία μας και για πολλά άλλα ''μας''. Φαντάζομαι ότι αν μπει κάποιος και στο δικό σας σπίτι το βράδυ και κοιμάστε στο μέσα δωμάτιο, δεν θα καλέσετε ούτε τον μπάρμπα από την Κορώνη, ούτε τον ταξίαρχο που έχετε κονέ για να σας προσέχει όταν συμβεί καμία μικρόπαράβαση, ούτε κανέναν ατρόμητο φίλο. Το 100 θα είναι η πρώτη σκέψη, ζητώντας βοήθεια και παρακαλώντας να κάνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται (προσωπική εμπειρία). Για αυτό λοιπόν όλοι εμείς όταν μιλάμε για αλληλεγγύη, αλληλοϋποστήριξη, αγάπη στο συνάνθρωπό μας, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε για λάθη και πληγές του παρελθόντος και να αποδείξουμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους πρωταγωνιστές αυτού του άρθρου, ότι ξέρουμε να αναγνωρίζουμε όταν κάποιος προσφέρει έστω και ένα μικρό ''κάτι'' σε εμάς. Πότε δεν είναι αργά για κάτι τέτοιο.
ΥΓ. Ας ολοκληρωθεί πλέον αυτή η πιπίλα με τις συνεχόμενες επιτυχίες της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. Έχουμε αντιληφθεί ότι τα παιδιά προσφέρουν σημαντικά στην καθημερινότητά μας και κάνουν ότι μπορούν, αλλά στη συγκεκριμένη ληστεία, οι δύο νεαροί αστυνομικοί που φαίνονται στο βίντεο, βγαίνουν από τετράτροχο όχημα που γράφει Άμεση Δράση, όχι από δικάβαλες μηχανές. Από τον Αύγουστο του 1959, υπάρχει η Άμεση Δράση, όπου η προσφορά της και το κοινωνικό της έργο, έχει αναγνωριστεί από όλες τις κυβερνήσεις, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, μέχρι και από τρομοκράτες. Σταματήστε να υποβαθμίζετε και να μειώνετε το έργο της. Το μωρό (ΔΙ.ΑΣ.) μεγάλωσε και μπορεί πλέον να παινεύεται τα δικά του κατορθώματα τα οποία είναι εξίσου σημαντικά και πολλά.
sportsofficers.blogspot.gr
