πρωταγωνιστήσει και συνεχίζει να διαδραματίζει κεφαλαιώδη ρόλο στα αυτονομιστικά κινήματα και τις τρομοκρατικές οργανώσεις στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη.
Το φοβερό και τρομερό AK-47 αποτελεί ακόμα και σήμερα, περισσότερα από 60 χρόνια μετά την κατασκευή του, το δημοφιλέστερο όπλο του κόσμου, με την αντοχή, το χαμηλό κόστος παραγωγής και την ευκολία στη χρήση του να το μετατρέπουν στην απόλυτη λύση για κάθε ένοπλο -δίκαιο ή άδικο- αγώνα αλλά και τακτικό σώμα στρατού.
Το θρυλικό αμυντικό τουφέκι του Καλάσνικοφ έχει παραχθεί, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, σε περισσότερα από 100 εκατομμύρια αντίτυπα στα τόσα χρόνια της κυκλοφορίας του, την ίδια ώρα που έχει περιληφθεί σε σημαίες κρατών (Μοζαμβίκη) και επαναστατικά λάβαρα εξτρεμιστικών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (Χεζμπολάχ).
Αξιόπιστο, λειτουργικό και φτηνό, το Καλάσνικοφ έγινε σύμβολο του ένοπλου αγώνα, αν και το γεγονός ότι συνδέθηκε άμεσα με τρομοκράτες και ακραίους εξτρεμιστές ανάγκασαν τον δημιουργό του να απολογηθεί δημόσια ουκ ολίγες φορές: «Το δημιούργησα για την προστασία της χώρας μου. Δεν μετανιώνω και δεν φέρω καμία ευθύνη για τον τρόπο που οι πολιτικοί το χρησιμοποίησαν», έλεγε ο Καλάσνικοφ.
Ο αντιστράτηγος Καλάσνικοφ έκανε το όνομά του συνώνυμο με τον σύγχρονο πόλεμο (και ανταρτοπόλεμο φυσικά), αλλάζοντας δραστικά τις μάχες σώμα με σώμα. Παρά την αγέρωχη στάση που κράτησε βέβαια όλα αυτά τα χρόνια για τη φονική του εφεύρεση, ισχυριζόμενος λυσσαλέα ότι το Καλάσνικοφ είναι ένα αξιόπιστο όπλο αμυντικής λειτουργίας, υπήρξαν και στιγμές όπου έδειξε να συλλογίζεται τις επιπτώσεις της χρήσης και της μαζικής εξάπλωσης του πνευματικού του παιδιού, κάνοντας πολλούς να μιλούν για εκ των υστέρων τύψεις: «Είμαι υπερήφανος για το δημιούργημά μου, είμαι όμως θλιμμένος που το χρησιμοποιούν οι τρομοκράτες», είχε πει παλιότερα, για να συνεχίσει: «Θα προτιμούσα να είχα ανακαλύψει ένα μηχάνημα που θα χρησιμοποιούσε ο κόσμος για να βοηθηθεί στις αγροτικές εργασίες, όπως για παράδειγμα μια χορτοκοπτική μηχανή» (κάτι που έκανε φυσικά!)…
Πρώτα χρόνια
Ο Μιχαήλ Τιμοφέγιεβιτς Καλάσνικοφ γεννιέται στις 10 Νοεμβρίου 1919 μέσα σε πολυπληθή οικογένεια χωρικών (ήταν το 17ο από τα 19 παιδιά της φαμίλιας, αν και δεν θα ζούσαν όλα μέχρι την ενηλικίωσή τους), που ζούσε στις απομακρυσμένες στέπες της Σοβιετικής Ένωσης. Η φτωχή φαμίλια έβγαζε τα προς το ζην μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930, όταν οι εκτοπίσεις πληθυσμών του Στάλιν χτύπησαν την αγροτική κοινότητα, αναγκάζοντάς τους να αφήσουν τα υπάρχοντα και το βιος τους και να μετακομίσουν ακόμα πιο μακριά, στα βάθη της Σιβηρίας αυτή τη φορά.
Φιλάσθενο παιδί ο Μιχαήλ και βιβλιοφάγος σωστός, ήθελε από μικρός να γίνει ποιητής και πριν καλά-καλά καταλάβει τον εαυτό του ολοκλήρωσε τις πρώτες του ποιητικές συλλογές, μια συνήθεια που δεν θα τον εγκατέλειπε σε όλο του τον βίο (δημοσίευσε έξι ποιητικά έργα στη ζωή του).
Ταυτοχρόνως, ο μικρός ήταν μαστροχαλαστής και καταπιανόταν με όλες τις μηχανικές δουλειές, την ίδια ώρα που η φαμίλια αναγκαζόταν πια να κυνηγά για να έχει φαΐ στο πιάτο της, κάτι που θα φέρει τον Μιχαήλ σε επαφή με τα κυνηγετικά όπλα ήδη από πολύ μικρό.
Ολοκληρώνοντας μετά κόπων και βασάνων τη βασική εκπαίδευση, μετακομίζει στη γενέτειρά του για να ακολουθήσει το νέο και σαφώς πιο υλοποιήσιμο όνειρό του, να γίνει δηλαδή μηχανικός. Αφού εργάστηκε σε μηχανουργία της πόλης, κατατάχθηκε τελικά το 1938 στον Κόκκινο Στρατό, σε μια κίνηση που θα σφράγιζε την καριέρα του.
Υπηρέτησε στα τεθωρακισμένα και σύντομα έφτασε να γίνει αρχηγός του πληρώματος, την ίδια στιγμή που θα έκανε την εμφάνισή του και το μηχανικό του δαιμόνιο με πλήθος βελτιωτικών εφευρέσεων για τη λειτουργία των αρμάτων μάχης! Πέρα από τις συμβολές του αυτές, ο αυτοδίδακτος μηχανικός Καλάζνικοφ θα σχεδιάσει τα πρώτα όπλα χειρός, τις πρώτες του απόπειρες δηλαδή για ένα εργονομικό και αξιόπιστο πιστόλι. Τα σχέδιά του αυτά θα παρουσιαστούν κάποια στιγμή στον μεγάλο σοβιετικό στρατηγό
Γκεόργκι Ζούκοφ, ο οποίος θα χαρίσει στον νεαρό στρατιωτικό ένα ρολόι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης!
Τον Οκτώβριο του 1941, ο Καλάζνικοφ θα τραυματιστεί σοβαρά στο πεδίο της μάχης του Β’ Παγκοσμίου κατά του ναζιστή εχθρού και λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του. Και είναι ακριβώς στο κρεβάτι της ανάρρωσης που θα αρχίσει να οραματίζεται το όπλο που θα άλλαζε τον τρόπο διεξαγωγής του σύγχρονου πολέμου: παρέμεινε κλινήρης μέχρι τον Απρίλιο του 1942 και αποφάσισε να κάνει κάτι για τα παράπονα των συναδέλφων του για την παροιμιώδη αναξιοπιστία των σοβιετικών όπλων της εποχής…
Εφευρέτης του AK-47
Ξεκινώντας από την άνοιξη του 1942 λοιπόν ο Καλάζνικοφ σχεδιάζει όπλα με τουλάχιστον καταιγιστικό ρυθμό: από οπλοπολυβόλα μέχρι και πιστόλια, παρουσιάζει τα σχέδιά του στους επιτελάρχες του Κόκκινου Στρατού, με τις εφευρέσεις του ωστόσο να κόβονται στα σημεία και να μην παίρνουν την τελική έγκριση για παραγωγή. Η μηχανική του διάνοια δεν πέρασε βέβαια απαρατήρητη και επιφορτίστηκε πράγματι από τον σοβιετικό στρατό με την εφεύρεση ενός φτηνού, αποτελεσματικού και πρακτικού τυφεκίου.
Το 1944, με τον Β’ Παγκόσμιο να οδεύει σιγά-σιγά στο τέλος του, ο Καλάζνικοφ παρουσιάζει ένα νέο αυτόματο πολυβόλο χειρός, το οποίο έχασε βέβαια στον αντίστοιχο στρατιωτικό διαγωνισμό πολεμικών εξοπλισμών, αποτέλεσε όμως τη βάση του ΑΚ-46 και του επόμενου και σαφώς βελτιωμένου ΑΚ-47 (Avtomat Kalashnikov - Μοντέλο ’47).
Το όπλο ξετρέλανε τους επιτελάρχες και δύο χρόνια αργότερα (1949) θα γινόταν το επίσημο όπλο του σοβιετικού πεζικού, αφήνοντας κατά πολύ πίσω τα άλλα πολεμικά σχέδια των γνωστότερων ρώσων οπλουργών!
Σύντομα η εφεύρεση του δαιμόνιου Καλάζνικοφ θα αποδείκνυε τα απαράμιλλα πλεονεκτήματά της στα διάφορα πεδία της μάχης, λειτουργώντας άψογα σε τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα, από ερήμους μέχρι και ζούγκλες. «Το ΑΚ-47 είναι ένα αμυντικό όπλο, δεν είναι όπλο εφόδου», θα πει ο Μιχαήλ Καλάζνικοφ από τις πρώτες στιγμές που η φονική του εφεύρεση θα γίνει σταθερά του σοβιετικού στρατού…
Μετά την ανάπτυξη του δημοφιλούς όπλου, ο Καλάζνικοφ συνέχισε να σχεδιάζει και να κατασκευάζει αυτόματα όπλα, εξελίσσοντας συνεχώς τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα της οικογένειας των ΑΚ. Ταυτοχρόνως, παρουσίασε πλήθος άλλων όπλων, με πολλά από αυτά να βρίσκουν τον δρόμο της παραγωγής και να περιλαμβάνονται σταδιακά στις τάξεις του σοβιετικού πολεμικού εξοπλισμού.
Κατοπινά χρόνια και θάνατος 
Ο Καλάζνικοφ θεωρήθηκε, όπως ήταν φυσικό, εθνικός θησαυρός της Ρωσίας και έφτασε μέχρι και τον βαθμό του αντιστράτηγου. Φίρμα πια στη ρωσική επικράτεια, έκανε το βαρύ πια όνομά του brand name και κάτω από το όνομα «Καλάζνικοφ» κυκλοφορούσε πλέον μια μεγάλη γκάμα προϊόντων, από βότκα μέχρι ομπρέλες και μαχαίρια (η εταιρία του έχει έδρα στη Γερμανία).
Το 1971 του απονεμήθηκε τιμητικά διδακτορικό στη μηχανική και έγινε μέλος επιστημονικών ακαδημιών στα μήκη και τα πλάτη της Γης, ενώ το 2004 ένα πολεμικό μουσείο ιδρύθηκε στην πόλη Izhevsk, που έζησε, έδρασε και κατασκεύασε τα όπλα του ο οπλουργός, για να τιμήσει τα χρονικά του Μιχαήλ Καλάζνικοφ.
Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο εφευρέτης δεν σταμάτησε ποτέ να σχεδιάζει καινούρια όπλα και να βελτιώνει συνεχώς το μοντέλο που τον έκανε διάσημο στις τέσσερις γωνιές της οικουμένης, με πάμπολλες εκδοχές και παραλλαγές να κυκλοφορούν στα επόμενα χρόνια.
Ο Καλάζνικοφ έγραψε ταυτοχρόνως πολλά βιβλία, περιλαμβανομένης της αυτοβιογραφίας του, στα οποία εντάσσονται όπως είπαμε και έξι ποιητικές συλλογές. Το 2009, ο υψηλόβαθμος στρατιωτικός γιόρτασε τα 90ά του γενέθλια σε τελετή βράβευσης του ρωσικού στρατού, τιμώμενος για άλλη μια φορά για τη φονική δημιουργικότητά του.
Ο εφευρέτης άρχισε να έχει προβλήματα υγείας στα τέλη του 2012 και νοσηλεύτηκε αρκετές φορές στο νοσοκομείο για την ευαίσθητη καρδιά του. Η οποία τον πρόδωσε τελικά στις 23 Δεκεμβρίου 2013.
Είχε παντρευτεί δύο φορές, αν και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με τη δεύτερη σύζυγό του (1921-1977), με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Η ίδια μάλιστα, διπλωματούχος μηχανικός, τον βοήθησε στην τελειοποίηση πολλών σχεδίων του, καθώς ο δαιμόνιος εφευρέτης ήταν αυτοδίδακτος.
Ο Καλάσνικοφ ήταν μέλος του Ανώτατου Σοβιέτ και τιμήθηκε για το έργο του εκτεταμένα στη Σοβιετική Ένωση…
.jpg)
Ο κ. Ευθυμιάδης