Χωρίς ντροπή ετοιμάζονται να τιμήσουν τον Αλή Πασά σαν… ήρωα του ’21! Καμία αναφορά στα εγκλήματά του κατά των Σουλιωτών

Police-Voice blog ➤

Απίστευτη πρόκληση υπό την αιγίδα της Γιάννας Γιάννα Αγγελοπούλου

Τη διεξαγωγή του συνεδρίου για τον Αλή Πασά, από 22 έως 24 Οκτωβρίου, υπό την αιγίδα της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», που είχαν άρον άρον αναβάλει μετά τις αποκαλύψεις της «δημοκρατίας» και τις αντιδράσεις Σουλιωτών, απογόνων αγωνιστών του 1821 αλλά και παραγόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ανακοίνωσε ο Δήμος Ιωαννίνων, προκαλώντας το κοινό αίσθημα.

Η πρωτοσέλιδη τότε αποκάλυψη της «δημοκρατίας» για το συνέδριο που διαστρέβλωνε τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση, είχε οδηγήσει σε αναβολή του συνεδρίου υπό το πρόσχημα της «πανδημίας».

Το πρωτοσέλιδο του Ιουνίου που αποκάλυπτε τα σχέδια της κ. Αγγελοπούλου

Υπενθυμίζεται ότι οι πλέον οργισμένες αντιδράσεις είχαν προέλθει από τον πρόεδρο του Συλλόγου Απανταχού Σουλιωτών Δημήτρη Μπότσαρη, που έκανε λόγο για μια «απαράδεκτη και ασεβή πράξη τόσο προς τις επετειακές γιορτές των 200 χρόνων από το ’21 όσο και προς τους πεσόντες Hπειρώτες ήρωες».

Αντί να υμνήσουν τους Σουλιώτες ετοιμάζουν τριήμερη φιέστα για την εποχή του Αλή Πασά

Τονίζεται, μάλιστα, εμφατικά ότι το συνέδριο -το οποίο διοργανώνουν ο Δήμος Ιωαννιτών, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και το Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών- πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της Επιτροπής για τους εορτασμούς των 200 ετών από την Επανάσταση. Γεγονός που ανατρέπει όλες τις αιτιάσεις που είχαν διατυπωθεί από πλευράς Δήμου Ιωαννίνων για ένα «επιστημονικό συνέδριο» που δεν έχει ως σκοπό να… δοξάσει τον Αλή Πασά αλλά να… αναφερθεί στην «εποχή του».

Το πρόγραμμα του συνεδρίου είναι αποκαλυπτικό: «Κι έφκιανε κάστρα, χαντάκια, κούλιες τριγύρ δια φύλαξες…»: «Τεχνικά έργα την περίοδο του Αλή Πασά των Ιωαννίνων», «Τα Γιάννενα και ο Αλή Πασάς», «Όψεις διακυβέρνησης του Αλή Πασά», «Η παρουσία του Αλή Πασά στη Θεσσαλία και η εδραίωση της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας του», «Αλβανοί γαιοκτήμονες στη Θεσσαλία στον μακρύ 19ο αιώνα: η περίπτωση του Αλή Πασά», «Η γλώσσα… κόκαλα τσακίζει: σχέσεις ισχύος και υποτέλειας μέσα από τα έγγραφα του αρχείου Αλή πασά των Ιωαννίνων».

Καμία αναφορά στα εγκλήματά του κατά των Σουλιωτών

Με το πρόγραμμα, δε, των ομιλιών να είναι δημοσιευμένο, επιβεβαιώνονται αυτοί που προέβλεπαν ότι τα φώτα της δημοσιότητας δεν θα πέσουν στα εγκλήματα του Αλή Πασά κατά των Σουλιωτών, των χριστιανών, αλλά θα γίνει μια προσπάθεια να προβληθεί ως ένας «εκσυγχρονιστής» ηγέτης της εποχής του, που έκανε «έργα» και είχε οργανώσει μια «πολυπολιτισμική κοινωνία» που λειτουργούσε εύρυθμα.

Αυτό ακριβώς δηλαδή που αναρωτιόταν ο κ. Μπότσαρης όταν σημείωνε στην επιστολή του πώς ο Αλή Πασάς ήταν αυτός που… έσφαξε τους πρόκριτους στο Χόρμοβο και 600 άτομα στο Γαρδίκι το 1812, όπως έσφαξε και τους κατοίκους της ηρωικής Χειμάρας το 1805 μέσα στις εκκλησίες, ανήμερα το Πάσχα, όπως έκοψε στα τέσσερα τον αγωνιστή παπα-Θύμιο Βλαχάβα και κρέμασε τα κομμάτια του στην πόλη, όπως σκότωσε τον Κατσαντώνη, σπάζοντάς του όλα τα κόκαλα στο αμόνι, όπως έπνιξε την κυρα-Φροσύνη στη Λίμνη των Ιωαννίνων και είχε προβεί σε σωρεία άλλων δολοφονιών και θηριωδίες κάθε είδους, καθώς και αποτρόπαιες πράξεις βασανισμού, εξανδραποδισμού, λεηλασίες και φρικαλεότητες!

«Άραγε όλα αυτά θα αποσιωπηθούν σε αυτό συνέδριο ή θα εμφανιστούν ως “παράπλευρες απώλειες” από τη δράση μιας “εξαιρετικής προσωπικότητας”, που πρέπει, με πόνο ψυχής αλλά και μεγάλη αγανάκτηση, να ξαναθυμηθούν οι Ηπειρώτες» αναρωτιόταν.

Είναι σαφές ότι το ερώτημα που πριν από κάποιους μήνες απευθύναμε μπορεί να αναδιατυπωθεί αυτούσιο: «Μας τελείωσαν οι Έλληνες ήρωες και είπαμε να εορτάσουμε τον Αλή Πασά; Ή απλά έχουν τέτοιο πάθος να αποδομήσουν την ταυτότητα των Ελλήνων επαναστατών του 1821 και ως εκ τούτου του ελληνικού έθνους, ρίχνοντας τα “φώτα” σε προσωπικότητες σαν και αυτή του διορισμένου από την Υψηλή Πύλη πασά των Ιωαννίνων, για να εξυπηρετήσουν τις ιδεοληψίες τους;»

Πηγή ➤  https://www.newsbreak.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Γενο κτονία των Ελλήνων Ποντίων: Ημέρα μνήμης για τους χιλιάδες νεκρούς και τις χαμένες πατρίδες – Μία από τις πιο μαύρες στιγμές της Ιστορίας

Police-Voice blog ➤

γενοκτονία των  Ελλήνων Ποντίων

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 – 1923 ) με 353.000 νεκρούς μία από τις μεγαλύτερες του 20ου αιώνα

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η “νέα τάξη πραγμάτων” που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά.

Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.

Τι εννούμε με τον όρο «γενοκτονία» ;

Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. 
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. 
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία; 
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση – γενοκτονία του αιώνα μας.
Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαριθεί σε τρεις περιόδους.

Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.
Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.
Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922 υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους. Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774.

Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανώντους φιλελεύθερους νόμους. H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.

Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους, των Γερμανών, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.

Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ ( 1919 – 1923 ).

Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο ” Ένωση και Πρόοδος” ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.

Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές. 
Κατ΄ αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.

Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου

Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.

Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: “Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ’; αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα … ”

Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, το κάψιμο των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.

Το τελικό πλήγμα. 
Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.

Στις 19 Μαϊου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. 
Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.

Η τρομοκρατία, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.

Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων, αλλά και την εκκαθάρισης των Ελλήνων που είχαν οικονομική επιφάνεια και ήλεγχαν σημαντικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε αυτές να περάσουν στα χέρια των Τούρκων μεγαλοεπιχειρηματιών.

Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα.

Πηγή ➤

Διαβάστε Περισσότερα »

Γιάννενα: Μία φώτο, χίλιες σκέψεις. «Τα πήραμε τα Γιάννινα μάτια πολλά το λένε, όπου γελούν και κλαίνε.ΦΩΤΟ

Police-Voice blog ➤

 

Σύλλογος Ηπειρωτών Αστυνομικών & Πολιτικών Υπαλλήλων Αττικής

 βρίσκεται στην τοποθεσία 

Γιάννενα: Μία φώτο, χίλιες σκέψεις

.

«Τα πήραμε τα Γιάννινα

μάτια πολλά το λένε,

μάτια πολλά το λένε,

όπου γελούν και κλαίνε.

Το λεν πουλιά των Γρεβενών

κι αηδόνια του Μετσόβου,

που τα έκαψεν η παγωνιά

κι ανατριχίλα φόβου»

(Γεώργιος ΣΟΥΡΗΣ, «ρωμηος»)

21η Φεβρουαρίου 1913!

Τα πήραμε τα Γιάννενα!

Μετά από 483 χρόνια δουλείας, η πρωτεύουσα της Ηπείρου είναι και πάλι ελεύθερη!

Για την περήφανη νίκη των στρατιωτών μας στο Μπιζάνι, για το μεγάλο κύμα των εθελοντών, για την εθνική μας ανάταση και το Ελληνικό γόητρο, που εξυψώθηκε διεθνώς...

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής αντιστάσεως στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε πρώτιστα σοβαρή επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά και από την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς.

Ο ενθουσιασμός, με τον οποίο ο λαός των Ιωαννίνων δέχτηκε την είσοδο στην πόλη των ελληνικών στρατευμάτων, κατόπτριζε και τον πανελλήνιο ενθουσιασμό, που ήταν πράγματι πρωτοφανής...

Ζήτω η ΕΛΛΑΣ,

Ζήτω η ΗΠΕΙΡΟΣ,

Ζήτω τα πανέμορφα Γιάννενά μας...

Για το Δ.Σ

Ο Πρόεδρος Πάκος Δημοσθένης

Ο Γενικός Γραμματέας Χύτας Κων/νος

Πηγή ➤

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΑΙ ΤΟΤΕ δηλώσεις και απειλές ! ! Η ναυμαχία του Ναυαρίνου και ο μύθος του τέλους της ελληνικής επανάστασης μετά την επέλαση του Κιουταχή

Police-Voice blog ➤

Είναι πολλοί σήμερα ανάμεσά μας, που πιστεύουν πως μετά την πτώση και της Ακρόπολης από τον Κιουταχή, η ελληνική επανάσταση απέτυχε. Και πως την έσωσαν τάχα οι ξένοι με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου

Γράφει ο Γιώργος Πύργαρης*

 Χωρίς να αμφισβητούμε τη συνεισφορά της συγκεκριμένης ναυμαχίας στα γεγονότα που ακολούθησαν, θα πρέπει παράλληλα να μην την υπερτιμήσουμε. Γιατί η ναυμαχία του Ναυαρίνου πρώτον δεν ήταν ένα προγραμματισμένο γεγονός από τις μεγάλες δυνάμεις, αλλά άρχισε από μια τυχαία μικροσυμπλοκή που εξελίχθηκε τελικά σε ναυμαχία, ο δε ναύαρχος Κόδριγκτον έπεσε σε δυσμένεια στη χώρα του εξ’ αιτίας της ναυμαχίας αυτής.

Η πολιτική βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων αμέσως μετά, δεν οφείλεται στη νικηφόρα ναυμαχία, αλλά στον αιματηρό κύκλο των θυσιών των Ελλήνων όλων των προηγούμενων ετών. Και η συνειδητοποίηση από πλευράς της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, πως ο στρατιωτικός βραχίονας των Ελλήνων δεν είχε υποστεί όλα αυτά τα χρόνια καμία ανεπανόρθωτη ζημιά, αλλά παρέμενε ενεργός, δυνάμενος να συνεχίσει τη δράση του για πολλά χρόνια ακόμη.

Μπορεί να είχε υποστεί όλα αυτά τα χρόνια πρόσκαιρες ήττες, μπορεί ενίοτε να χωριζόταν, να σκόρπιζε και να αποσυρόταν στα βουνά, αλλά δεν είχε κατεβάσει ποτέ τα όπλα, δεν είχε υποστείλει ποτέ την επαναστατική σημαία και είχε πάντα τη δυνατότητα γρήγορης ανασυγκρότησης. Οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στη Στερεά και στην Πελοπόννησο, παρέμεναν ενεργές, διασκορπισμένες σε διάφορους τόπους, αναμένοντας σε περίπτωση ήττας καλύτερες συνθήκες και την πρώτη ευκαιρία ξανά, για να επανέλθουν στο προσκήνιο.

Η επανάσταση δεν είχε σβήσει και αν δεν υπήρχε πολιτική παρέμβαση ή θα χυνόταν άσκοπα αίμα λίγα χρόνια ακόμη ή οι Έλληνες θα απελευθερώνονταν σύντομα μόνοι τους, όπως λίγο έλειψε να απελευθερωθούν με τον Καραϊσκάκη αν δεν σκοτωνόταν ή αν δεν ”τον σκότωναν” τον Απρίλιο, λίγο πριν την τελική του αναμέτρηση με τον Κιουταχή. Και μια απελευθέρωση των Ελλήνων που θα στηριζόταν αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις, δεν ήταν στις προθέσεις των μεγάλων δυνάμεων για πολλούς λόγους. Αυτή η συνειδητοποίηση λοιπόν από μέρους τους, τις έκανε να αποφασίσουν πως έπρεπε επιτέλους να παρέμβουν, για να λύσουν το ελληνικό ζήτημα πολιτικά και να αποκομίσουν οι ίδιες το μεγαλύτερο όφελος που μπορούν, από τη δεδομένη δημιουργία του νέου κράτους.

Το χάσμα που είχε δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια και το αίμα που χώριζε τους Έλληνες και τους Τούρκους, δεν άφηνε κανένα περιθώριο κοινής συμβίωσης σε Στερεά και Πελοπόννησο ξανά. Οι Αγγλογάλλοι, μετά το έπος του Μεσολογγίου και τις χρυσές σελίδες που έγραψαν οι Έλληνες στη δεύτερη πολιορκία της Ακρόπολης, κατανόησαν πια, πως το ”ελευθερία ή θάνατος” δεν ή

ταν απλά ένα σύνθημα που το είχε κινήσει ένας αρχικός ενθουσιασμός, αλλά κοινή και βαθιά συνείδηση όλων των Ελλήνων. Δε θα έκαναν σπιθαμή πίσω από τη σφοδρή επιθυμία τους να διώξουν από τα πατρογονικά μέρη τον Τούρκο, παρά μόνο νεκροί.

Για να το δούμε όμως καλύτερα. Απέτυχε πράγματι η ελληνική επανάσταση την Άνοιξη του 1827;

Μήπως οι Οθωμανοί ανέκτησαν ξανά μετά τον Κιουταχή τον οικονομικό έλεγχο Στερεάς και Πελοποννήσου, τον έλεγχο των λιμανιών, των φόρων, των τελωνείων, των δρόμων, των δερβενίων και των δασών; Μήπως κατέλαβαν την έδρα της κυβέρνησης που βρισκόταν στο Ναύπλιο; Μήπως οργάνωσαν ξανά το οθωμανικό σύστημα της παλιάς διακυβέρνησης; Τίποτα από αυτά. Ο οικονομικός έλεγχος Στερεάς και Πελοποννήσου παρέμενε στα χέρια των Ελλήνων και ο διοικητικός μηχανισμός που είχε προκύψει από την πρώτη κιόλας Εθνοσυνέλευση τον Ιανουάριο του 1822, παρέμενε αλώβητος και ενεργός.

Σε όλες τις περιοχές και επαρχίες υπήρχαν φροντιστές του στρατού, αστυνομία, υπουργεία, κυβερνητικοί αντιπρόσωποι, έπαρχοι και τοπικές δημογεροντίες που ήταν επιφορτισμένες με τη διοίκηση και υπεύθυνες για τη συγκέντρωση των προσόδων. Ο αστικός τούρκικος πληθυσμός που βρισκόταν στην Ελλάδα πριν την επανάσταση είχε αποχωρίσει, εκτός από έναν μικρό αριθμό πολιτών Τούρκων στο φρούριο της Πάτρας. Oι υπόλοιποι ήταν στρατιωτικές μονάδες Οθωμανών και Τουρκαλβανών αποκλεισμένες σε κάποια φρούρια, όπως της Πάτρας, του Νεοκάστρου, του Ευρίπου, που φοβούνταν να ξεμυτίσουν.

Επιδίδονταν μόνο σε γρήγορες εξόδους για λεηλασίες ώστε να εξασφαλίσουν κάποια τρόφιμα. Γιατί οι Έλληνες πολεμιστές, καραδοκούσαν παντού και έλεγχαν την ενδοχώρα. Ακόμη και στην Πελοπόννησο ο Ιμπραήμ, λίγα είχε καταφέρει με τους Νενέκους και τα προσκυνοχάρτια, αφού το ”φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους” του Κολοκοτρώνη, κρατούσε τα χωριά της Πελοποννήσου σε επαναστατικό πυρετό και εγρήγορση, ακόμη κι αν τα ισοπέδωνε, τα έκαιγε ή τα χάιδευε ο Ιμπραήμ. Λίγο αργότερα δολοφονήθηκε κι αυτός ακόμη ο Νενέκος από τον Αθανάσιο Σαγιά με διαταγή του Κολοκοτρώνη. Ποια επανάσταση έσβησε λοιπόν;

Τι σόι καραμέλα είναι αυτή που μασάνε πολλοί τελευταία;
Στη μάχη του Ανάλατου χάθηκαν γύρω στους χίλιους πεντακόσιους Έλληνες πολεμιστές. Το υπόλοιπο στράτευμα παρέμεινε ζωντανό. Απλά τα διάφορα τμήματά του απομακρύνθηκαν από τον Πειραιά, το Φάληρο και την Αθήνα και διασκορπίστηκαν το καθένα στην περιοχή του, περιμένοντας την επόμενη ευκαιρία ανασυγκρότησης. Οι Τζαβελαίοι, οι Μποτσαραίοι, οι Σκουρτανιωταίοι, οι Γιολδασαίοι, ο Ίσκος, ο Νάκος Πανουριάς κι ο Δυοβουνιώτης, ο Κριεζώτης, οι Κολοκοτρωναίοι, ο Παναγιώτης Γιατράκος, οι Δεληγιάννηδες, οι Ζαϊμηδες, οι Σισίνηδες, οι Μαυρομιχαλαίοι, ο Νικηταράς, ο Μαυροβουνιώτης, ο Βαρνακιώτης, ο Θοδωράκης ο Γρίβας, οι Πλαπουταίοι, ο Ρούκης, οι Νοταράδες, όλοι αυτοί οι αγέρωχοι και τόσοι άλλοι ακόμη εμπειροπόλεμοι με τα σώματά τους, δεν εξαϋλώθηκαν ξαφνικά μετά τον Κιουταχή. Τα σώματα αυτά δεν πέταξαν τα όπλα, δεν έμειναν αδρανή, αλλά παρέμεναν π

άντα σε ετοιμότητα και με ελπίδα ανασυγκρότησης στην πρώτη ευκαιρία.

Το κάθε σώμα επέστρεψε στην περιοχή του, ελέγχοντάς την ταυτόχρονα από τους Τούρκους και διατηρώντας την ελεύθερη. Ο Φαβιέρος με τους τακτικούς του εκστρατεύει για να απελευθερώσει τη Χίο τον Οκτώβριο του 1827, δύο μήνες αφότου φεύγει από την Αθήνα ο Κιουταχής και λίγες ημέρες πριν την ναυμαχία του Ναυαρίνου! Και επιχειρεί μάλιστα από εκεί και απόβαση απέναντι στα μικρασιατικά παράλια! Τη στιγμή που οι μεγάλες δυνάμεις του είχαν απαγορεύσει να μεταβεί με τα στρατεύματά του στη Χίο!

Ποια επανάσταση λοιπόν απέτυχε;
Τα παραμύθια που μας λεν οι ημιμαθείς Εσπερόδουλοι για να βγάλουν άχρηστους τους Έλληνες και όλες τις θυσίες τους και να δώσουν τα εύσημα της ελευθερίας των Ελλήνων στους ξένους; Η πολιτική παρέμβαση των ξένων έγινε γιατί συνειδητοποίησαν πως παρά την πτώση του Μεσολογγίου και της Ακρόπολης, τίποτα δε χάθηκε για τους Έλληνες και πως οι Τούρκοι πια δεν έχουν κανένα μέλλον τουλάχιστον στη Στερεά και την Πελοπόννησο (για την ώρα). Η επανάσταση θα ήταν χαμένη όντως, εάν είχαν αφανιστεί εντελώς αυτοί οι δέκα χιλιάδες ικανότατοι πολεμιστές της Στερεάς

Οι πολεμιστές ήταν ολοζώντανοι με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Η επανάσταση λοιπόν δεν έσβησε μετά τον Κιουταχή. Όσο για τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, οφείλουμε πολύ λιγότερα απ’ όσα κάποιοι θέλουν να μας πείσουν πως οφείλουμε. Για την ακρίβεια, έχουμε ξεχρεώσει εδώ και πολλά πολλά χρόνια και δε χρωστάμε τίποτα σε κανέναν. Η όποια ελευθερία μας αποκτήθηκε με την επανάσταση του 1821, οφείλεται στο αίμα και τα βάσανα των Ελλήνων και στο αίμα και τα βάσανα κάποιων αγνών φιλελλήνων, που δεν είχαν όμως καμία σχέση με την πολιτική… που είχαν δώσει απίστευτες μάχες στο πεδίο των Αθηνών την Άνοιξη του 1827 και άλλοι δέκα χιλιάδες περίπου μπαρουτοκαπνισμένοι στην Πελοπόννησο. Όμως δε συνέβη τίποτα τέτοιο.

*Ο Γιώργος Πύργαρης είναι συγγραφέας, ιστορικός, ερευνητής.  https://www.facebook.com/profile.php?id=1072712774

Πηγή ➤

Διαβάστε Περισσότερα »

Σαν σήμερα 13 Δεκεμβριου 1943, η Σφαγή των Καλαβρύτων (βιντεο)

Police-Voice blog ➤ 

Σαν σήμερα: 441 άνδρες και νεαρά αγόρια, εκτελέστηκαν από τους γερμανούς κατακτητές στα Καλάβρυτα. Κανείς από τους υπευθύνους δεν πλήρωσε για τα εγκλήματά του

  Σαν σήμερα, στις 13 Δεκεμβρίου 1943, οι γερμανοί κατακτητές στα Καλάβρυτα, σκοτώνουν όλους τους άνδρες του χωριού, 441 άτομα συνολικά, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά.

Η Σφαγή των Καλαβρύτων είναι ένα από τα πολλά ελληνικά ολοκαυτώματα τα οποία έμειναΝ ατιμώρητα. Κανείς από τους γερμανούς αξιωματικούς και οπλίτες που έδωσαν τις εντολές και εκτέλεσαν τη σφαγή, δεν τιμωρήθηκε για τις πράξεις του…

Δείτε το βίντεο με τη συγκλονιστική ιστορία καθώς και τη μαρτυρία ενός από τους επιζώντες για τον απίστευτο τρόπο με τον οποίο γλίτωσε τη ζωή του…

 

 

Πηγή ➤ https://www.lawandorder.gr/

Διαβάστε Περισσότερα »