Η αντίδραση Ερντογάν… δείχνει την ελληνική επιτυχία Η ταραχώδης και σπασμωδική αντίδραση του Ταγίπ ένα πρώτο δείγμα για να κρίνει κανείς το μέγεθος της εθνικής επιτυχίας

Police-Voice blog ➤

Η ταραχώδης και σπασμωδική αντίδραση του Ταγίπ Ερντογάν αποτελεί ένα πρώτο δείγμα για να κρίνει κανείς το μέγεθος της εθνικής επιτυχίας που συνιστά η υπογραφή συμφωνίας για ΑΟΖ με την Αίγυπτο.
Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΠΟΛΛΕΣ φορές ζητήματα τα οποία είναι περίπλοκα και απαιτούν ειδικές γνώσεις μπορούν να εξηγηθούν διά… αντανακλάσεως. Ο Ερντογάν, λοιπόν, αιφνιδιάστηκε. Δεν περίμενε πως η Ελλάδα με την Αίγυπτο θα συμφωνούσαν.
Η Τουρκία με την κλιμάκωση των προηγούμενων εβδομάδων με τη Navtex για το «Oruc Reis», πέρα από την πρόκληση προς την Ελλάδα, έστελνε ένα «μήνυμα» προς την Αίγυπτο. Ενα «μήνυμα» απόγνωσης που συνοδευόταν με «μπόνους» χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων σε μια πιθανή συμφωνία για ΑΟΖ. Η Αθήνα μπλόκαρε την πρόκληση διπλωματικά και στρατιωτικά. Το Κάιρο αγνόησε την πρόταση της Αγκυρας. Και προχθές έπεσαν οι υπογραφές για την ΑΟΖ.

ΤΟ παιχνίδι των ΑΟΖ παγκοσμίως είναι ένα διπλωματικό σκάκι. Μια παρτίδα που απαιτεί μαραθώνιες διαπραγματεύσεις, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου υπάρχουν εντάσεις και κράτη τα οποία δεν σέβονται το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας.
ΕΙΝΑΙ γεγονός πως τίποτα δεν τελείωσε με τη συμφωνία Ελλάδας – Αιγύπτου. Εγινε, όμως, ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα. Και αυτό είναι το δεύτερο βήμα, καθώς πριν από λίγο καιρό είχαμε τη συμφωνία Ελλάδας-Ιταλίας για την ΑΟΖ.

ΟΙ διαπραγματεύσεις και για τις δύο ΑΟΖ έτρεχαν για περισσότερο από μια δεκαετία. Σίγουρα όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν βάλει από ένα λιθαράκι. Η σημερινή κυβέρνηση, όμως, δικαιούται να λάβει τα εύσημα, καθώς μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να φέρει εις πέρας και τις δύο αυτές δύσκολες αποστολές.

ΤΟΣΟ ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τις διεθνείς επαφές με ξένους ηγέτες όσο και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, που επιδόθηκε σε έναν διαπραγματευτικό μαραθώνιο, κατόρθωσαν κάτι που μέχρι πριν από λίγο καιρό φαινόταν απίθανο.

ΕΙΝΑΙ θλιβερό το γεγονός πως ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του αντιμετωπίζουν με μικροκομματική σκοπιμότητα ένα τόσο σοβαρό εθνικό θέμα. Για μια φορά ακόμη οι παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ είναι συγκλονιστικές. Οπως και στην οικονομία και τον κορονοϊό. Κάθε μέρα κραυγάζουν υποστηρίζοντας και μια διαφορετική άποψη μόνο και μόνο για να κάνουν αντιπολίτευση.

ΛΙΓΟ απασχολεί, όμως, τους πολίτες η λαϊκιστική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Το σημαντικό είναι το ποια θα είναι τα επόμενα βήματα μετά τη συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου. Τόσο από τον αιφνιδιασμένο από τις εξελίξεις Ερντογάν. Οσο και από τις επόμενες κινήσεις που θα πρέπει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση, για να υλοποιηθεί η συμφωνία, αλλά ίσως και να υπάρξει επέκτασή της.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Βέμπερ: Η συμφωνία Ελλάδος- Αιγύπτου ενισχύει την ειρήνη και τη σταθερότητα στην Α. Μεσόγειο

Συμφωνία που ενισχύει την ειρήνη και τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο χαρακτήρισε την πρόσφατη υπογραφή της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ, ενώ παράλληλα κάλεσε την Ευρωπαϊκή Ένωση να βρίσκεται σταθερά στο πλευρό της Ελλάδος ενάντια στις προσπάθειες υπονόμευσης του διεθνούς δικαίου από την Τουρκία.

«Χαίρομαι που βλέπω ότι η Ελλάδα συνεργάστηκε με την Αίγυπτο, για να παράξει μια νόμιμη συμφωνία που ενισχύει την ειρήνη και τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο», επισήμανε ο κ. Βέμπερ με ανάρτησή του στο twitter.

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να βρίσκεται σταθερά στο πλευρό της Ελλάδας ενάντια στις τουρκικές προσπάθειες υπονόμευσης του διεθνούς δικαίου στην περιοχή», συμπλήρωσε, ενώ έδωσε τα εύσημα για τη συμφωνία στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.

Oχι «καζάν καζάν», μόνο «καζάν-καϊμπέτ»

Η ερντογανική πομφόλυγα περί «καζάν καζάν» (win win επί το… ελληνικότερο) έχει πάψει προ πολλού να παραμυθιάζει ακόμη και τους πιο αφελείς.
Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η τουρκική στάση απέδειξε ότι μία και μοναδική έκβαση υπάρχει στις ελληνοτουρκικές διαμάχες: «καζάν-καϊμπέτ» (win-lose). Δηλαδή ένας θα κερδίσει κι ο άλλος θα χάσει κι αυτό όχι με ευθύνη της δικής μας πλευράς. Αν είχαμε απέναντί μας μια φυσιολογική χώρα, που να σέβεται έστω προσχηματικά το Διεθνές Δίκαιο και να μην συμπεριφέρεται σαν τον αρχινταή της υφηλίου, θα μπορούσαμε ακόμη και να κάνουμε λογικές παραχωρήσεις στο Βόρειο Αιγαίο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, εκεί που η ελληνική νησιωτική παρουσία είναι πιο «φτενή» σε σχέση με τις υπόλοιπες θαλάσσιες ζώνες.

Με την Τουρκία όμως δεν μπορείς να κάνεις ούτε ένα διαδικαστικό gentlemen’s agreement, όπως απέδειξαν οι χοντροκομμένες διαρροές Τσαβούσογλου μετά την -εχέμυθη υποτίθεται- τριμερή του Βερολίνου.

Η μερική, έστω, οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο ήταν μια κίνηση προς την κατεύθυνση να μην είμαστε εμείς η πλευρά του «καϊμπέτ» – όπως προεξοφλούσε μοιρολατρικά η ντεφετιστική σχολή σκέψης στην Αθήνα. Δεν ήταν φυσικά κίνηση-ματ, αλλά απλώς ένα «θαυμαστικό», όπως λέμε στη σκακιστική διάλεκτο, που δίνει στην ελληνοαιγυπτιακή πλευρά την πρωτοβουλία, με τη σύμφωνη ως φαίνεται γνώμη της αμερικανικής διπλωματίας, της γαλλικής προεδρίας και των Chevron/Noble, Total.

H Γαλλία άλλωστε επιστρέφει δυναμικά στην Ανατολική Μεσόγειο, με την de facto ανάληψη διακυβέρνησης του διαλυμένου Λιβάνου και τη στρατιωτική συμφωνία με την Κύπρο. Οι Αμερικανοί έδιωξαν τους Γάλλους από τη Συρία, ανοίγοντας το δρόμο στους Τούρκους, αλλά δεν μπορούν να κάνουν και πολλά στον Λίβανο.

Η παρτίδα άναψε για τα καλά, όμως οι αψίκοροι Τούρκοι δεν δέχονται μια έντιμη ισοπαλία, που είναι το συνηθέστερο αποτέλεσμα στο μοντέρνο σκάκι. Αν επιμείνουν ντε και καλά στο «καζάν», μπορεί να τους έρθει σφοντύλι ένα «καϊμπέτ», που δεν φαντάστηκαν ούτε στα χειρότερα όνειρά τους.

Από την έντυπη έκδοση

Πηγή ➤