Police-Voice blog ➤
Μεγάλωσα σε μια πόλη όπου όσο θυμάμαι τον εαυτό μου γίνονταν βίαιες διαδηλώσεις για τα πάντα. Ξεκινούσε μια πορεία και πάντα κατέληγε μερικές εκατοντάδες να σκοτώνονται με την αστυνομία.
Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
Έμαθα λοιπόν πως αυτοί δεν είναι δικοί μας. Είναι κάτι μυστηριώδεις παρακρατικοί, πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών που βρίσκονται στα payroll της αστυνομίας προκειμένου να χαλάνε τις ειρηνικές διαδηλώσεις, και να αμαυρώνουν την εικόνα του κινήματος. Έλεγα κι εγώ μέσα μου, κοίτα να δεις μόντα που βρήκε το άτιμο το σύστημα.
Επίσης έμαθα πως η αστυνομία αποτελείται αποκλειστικά από κάτι αιμοσταγείς “μπασκίνες” που τους φωνάζουμε “μπάτσους γουρούνια δολοφόνους” διότι έχουν μια φυσική ροπή προς το να σαπίζουν αθώο κόσμο στο ξύλο χωρίς κανένα λόγο. Α, να χαθούν οι ρεζίληδες έλεγα που δέρνουν αθώα μικρά παιδιά και συνταξιούχους.
Κάποια φορά τυχαίως βρέθηκα στην Ακαδημίας την ώρα μιας διαδήλωσης. Ήμουν μέσα σε ένα κτίριο, άκουγα το χαμό απ’ έξω και σκεφτόμουν πως θα φύγω τώρα από εδώ να γυρίσω σπίτι μου? Λέω, νέος είμαι, θα βγω, θα τρέξω, θα κρυφτώ πίσω από αυτοκίνητα, κάπως τέλος πάντων θα τα καταφέρω να γλιτώσω από το ξύλο των αστυνομικών και των φίλων τους των παρακρατικών.
Παίρνω βαθιά ανάσα και ξεμυτάω. Στην πρώτη στροφή όμως πέφτω πάνω σε μια διμοιρία ματ που ερχόταν. Κλάψε με μάνα κλάψε με σκέφτηκα. Αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί μου. Πέρασαν δίπλα μου και κανένας δεν με έδειρε, δεν με έσπρωξε, δεν με έβρισε βρε αδερφέ, έτσι για το καλό. Αισθάνθηκα έως και απογοητευμένος.
Πήρα θάρρος και προχώρησα. Λίγο πιο πάνω, στην Ομήρου, συναντώ μια άλλη διμοιρία ΜΑΤ να στέκεται με τις ασπίδες σηκωμένες και μπροστά τους να περνάει η διαδήλωση και να τους βρίζει με τα χειρότερα λόγια και να τους πετάει από πέτρες έως σκουπιδοτενεκέδες γεμάτους και νεράτζια. Όχι δεν ήταν τίποτα κουκουλοφόροι “παρακρατικοί” όπως περίμενα. Ήταν απλά παιδιά της διαδήλωσης, αγόρια και κορίτσια στην ηλικία μου.
Λέω μέσα μου δεν μπορεί, τώρα όπου να ναι θα επιτεθούν οι αστυνομικοί και θα τους σαπίσουν στο ξύλο τους καημένους. Περίμενα λοιπόν από περιέργεια να δω το θλιβερό θέαμα. Όμως μετά από 20 λεπτά συνεχούς βρισίματος και λιθοβολισμού, οι αστυνομικοί κάθονταν ακόμα εκεί με τις ασπίδες τους και περίμεναν. Πάλι απογοητεύτηκα. Λέω κάτι δεν πάει καλά.
Προχωράω πιο πέρα και φτάνω πριν τη Μεγάλη Βρετανία, όπου βλέπω 8 με κουκούλες να σπάνε ένα αυτοκίνητο να το γεμίζουν σκουπίδια και να του βάζουν φωτιά μπροστά στα μάτια μου. Την ίδια ώρα πέρναγε η υπόλοιπη διαδήλωση μπροστά τους αλλά κανείς δεν τους σταματούσε.
Λέω τι γίνεται ρε γαμώτο. Αυτοί οι παρακρατικοί κουκουλοφόροι που αμαυρώνουν το κίνημα καίνε ένα αυτοκίνητο και το κίνημα περνάει από μπροστά τους χωρίς να κάνει τίποτα? Χίλιοι άνθρωποι εναντίον 8 και δεν κάνουν τίποτα?
Όχι μόνο αυτό, αλλά την ίδια στιγμή φθάνει ένα πυροσβεστικό όχημα να σβήσει τη φωτιά. Και ξαφνικά οι χίλιοι της διαδήλωσης που παρακολουθούσαν αδιάφοροι τον εμπρησμό, αρχίζουν να φωνάζουν και να βρίζουν και κινούνται προς το πυροσβεστικό για να το διώξουν (όπως και έκαναν). Τι γίνεται εδώ ρε λέω. Το κίνημα αβαντάρει τους μυστηριώδεις παρακρατικούς???
Κάτι δεν πάει καθόλου καλά.
Φτάνω μέχρι επάνω και στο Σύνταγμα γίνονται πραγματικές οδομαχίες με καδρόνια, μολότοφ, πέτρες κλπ. Πλέον όμως μου έχουν μπει για τα καλά ψίλοι στα αυτιά και το παίρνω απόφαση. Περπατάω ακριβώς μπροστά από τα ΜΑΤ σκεπτόμενος πως δεν μπορεί, τώρα θα με πάρουν όλοι στο κυνήγι με τα γκλομπ. Ως εκ θαύματος δεν με αγγίζει κανείς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ένας μου φωνάζει “ρε φίλε φύγε από μπροστά μας, θα φας καμια μολότοφ”!
Τι γίνεται ρε εδώ πέρα λέω μέσα μου? Οι “καλοί” διαδηλωτές έχουν σπάσει το σύμπαν και οι “κακοί” μπάτσοι με προστατεύουν κι από πάνω? Μυστήρια πράγματα. Αλλά όταν ακους μια ιστορία για όλη σου τη ζωή είναι πολύ δύσκολο να την αρνηθείς. Γύρισα λοιπόν σπίτι μου προβληματισμένος.
Ήρθε όμως κι η ώρα της Αριστεράς. Ε, λέω δεν μπορεί, τώρα που ήρθε το κίνημα στην εξουσία, θα αποκαλυφθούν όλα. Οι μυστικές υπηρεσίες, οι παρακρατικοί, οι κουκουλοφόροι οι πάντες. Θα μάθουμε ονόματα και διευθύνσεις. Θα μπουν όλοι στη φυλακή.
Περνάει ένας μήνας, περνάνε δύο, τίποτα. Λέω, εντάξει έχουμε πολύ δουλειά με τις διαπραγματεύσεις τώρα, αλλά μόλις λασκάρουμε λίγο θα ανοίξουμε όλους τους φακέλους της αστυνομίας και θα πούμε στον κόσμο την αλήθεια. Περνάνε κι άλλοι μήνες όμως και τίποτα. Φτάνει Σεπτέμβριος, ψηφίζουμε άλλα 100 Δις μνημόνιο και λέω, τώρα θα γίνει το έλα να δεις στην Αθήνα. Αλλά ξαφνικά ως εκ θαύματος δεν γίνεται τίποτα απολύτως.
Ούτε αυθόρμητα αγανακτισμένοι πολίτες, ούτε διαδηλώσεις του κινήματος, ούτε πορείες και απεργίες, τίποτα ρε παιδί μου. Τι γίνεται εδώ ρε λέω? Προηγουμένως τα κάναμε όλα λαμπόγιαλο , με την υποψία πως ΘΑ περάσουν μέτρα οι προηγούμενοι. Και τώρα που οι δικοί μας τα περνάνε, δεν ανοίγει μύτη?
Οι παρακρατικοί τα κάνανε αυτά κι εμείς τους πιάσαμε, μου απαντάνε. Κι άμα τους πιάσαμε γιατί δεν τους βγάζουμε στη φόρα ρε αδέρφια να δικαιωθεί και το κίνημα? Γιατί το κρύβουμε πως τους πιάσαμε?
Άλλα άντε και αυτούς τους πιάσαμε. Οι αυθόρμητοι αγανακτισμένοι που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους τι έγιναν? Με 100 Δις επιπλέον μνημόνιο δεν έχουν τίποτα να πουν? Εξαφανίστηκαν?
Δεν μου τα λέτε καλά ρε αδέρφια. Δεν μου τα λέτε καθόλου καλά.
Δεν μου τα λέγατε καθόλου καλά μάλλον εδώ και δεκαετίες. Ότανκαίγατε το σύμπαν και οργανώνατε κομματικές διαδηλώσεις και καταστροφές, όταν υποθάλπατε ταραξίες και μπαχαλάκηδες, όταν διαλύατε την πόλη μου. Όταν εσείς ήσασταν οι άνθρωποι πίσω από τις κουκούλες.
Όταν εγω το κορόιδο είχα φάει το παραμύθι πως κάποιοι μυστηριώδεις κακοί ήθελαν να σας συκοφαντήσουν, ενώ οι κακοί είστε εσείς. Πάντα ήσασταν και πάντα θα είστε.
Διότι δεν μάθατε ποτέ να δημιουργείτε, μόνο να καταστρέφετε.
Πηγή ➤
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου