ΑΠΟΨΗ: «Άπλυτε», εσύ που έκαψες τους ανθρώπους στη Marfin, δεν είσαι επαναστάτης. ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ είσαι!

Police-Voice blog ➤

Ο Νίκος Συρίγος γράφει

Οι νεκροί της MARFIN ήταν άνθρωποι που πήγαν στις δουλειές τους. Αυτό ήταν το έγκλημα τους.
Στην Ελλάδα θυμόμαστε μόνο τους νεκρούς που μας βολεύουν. Ξεχνάμε τους πιλότους στα Ίμια για να μην ρίχνουμε λάδι στη φωτιά με την Τουρκία. Ξεχνάμε τον ανθρωπάκο που έσφαξαν για μια κάμερα για να μην μας πουν ρατσιστές. Ξεχνάμε και τους τρεις ανθρώπους της MARFIN και το αγέννητο παιδί που κάηκαν ζωντανοί για να μην μας πουν φασίστες. Τα ρίχνουμε ΜΩΡΗΤΕστην Τράπεζα που άνοιξε τη μέρα της… επανάστασης κι όλα καλά!

Το γεγονός ότι οι τρεις αυτοί άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους το. έγκλημα να πάνε στη δουλειά τους το περνάμε στο ντούκου. Βλέπεις, στην Ελλάδα των «άπλυτων» που βαφτίζονται επαναστάτες καίγοντας, σπάζοντας, λεηλατώντας και εν τέλει σκοτώνοντας, το θέμα μάλλον δεν είναι αν υπάρχει θύμα αλλά ποιο είναι το θύμα, που σκοτώθηκε και ποιος τον σκότωσε. Κάπως έτσι, αν ο κακός μπάτσος είχε σκοτώσει τον. αγωνιστή με τη μολότοφ στις 5 του Μάη κάθε χρόνο θα είχαμε πορείες και διαδηλώσεις στη μνήμη του θύματος. Και φυσικά έτσι για το καλό, θα (ξανά)καίγαμε την Αθήνα. Τώρα που τα θύματα είναι τρεις τραπεζικοί υπάλληλοι, θα τους θυμηθούν οι φαμίλιες τους άντε και 4-5 φίλοι και τέλος. Άλλωστε αφού δούλευαν στην Τράπεζα που μας πίνει το αίμα, καλά να πάθουν; Έ;
Το γεγονός δε ότι για αυτό το έγκλημα ουδείς έχει τιμωρηθεί απλά αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Κάθε φορά που βλέπω αυτές τις εικόνες μια σκέψη με βασανίζει:

Το κωλόπαιδο ή τα κωλόπαιδα που. επαναστάτησαν καίγοντας τρεις ανθρώπους άραγε κοιμούνται τα βράδια; Ζουν τη ζωή τους; Συνεχίζουν την. επανάσταση τους; Απολαμβάνουν την ελευθερία τους; Καμαρώνουν με το. επίτευγμα τους;
«Άπλυτε», ναι εσύ που έκανες την. επανάσταση σου καίγοντας τον κοσμάκη, εσύ που πήγες να κάψεις και το πυροσβεστικό όχημα που πήγε να σβήσει τη φωτιά, εσύ που περνιέσαι για αγωνιστής, δεν είσαι τίποτα απ΄αυτά. Είσαι απλά δολοφόνος. ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ. Με κουκούλα ή χωρίς.

Οι άνθρωποι που «έφυγαν» τότε δεν φορούσαν κουκούλα. Δεν τους ένοιαζε να κρύψουν τα πρόσωπα τους. Προσπαθούσαν να βγάλουν το μεροκάματο. Και ήταν άνθρωποι με ονοματεπώνυμα: η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η Παρασκευή Ζούλια και ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης. Ήρωες παρά τη θέληση τους. Άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα φίλε. Θύματα ενός δολοφόνου που θέλει να λέγεται «επαναστάτης». Και μιας κοινωνίας που δεν τους ζήτησε καν μια συγγνώμη. Που δεν θέλει να τους θυμάται. Γιατί, είπαμε, δεν βολεύει.

Πηγή ➤