Police-Voice blog ➤
Εν μέσω πολιτικού κενού και επερχόμενου πολιτικού αβύσσου ευρίσκεται η Ελλάδα μας.
Εξηγούμαι: είναι πλέον ευδιάκριτη η δυσαρμονία της κοινής γνώμης με τους φορείς της εκτελεστικής εξουσίας∙ πιο απλά, ο τόπος διακυβερνάται από το βίο και τη πολιτεία δύο κομμάτων τα οποία...
|
αθροιστικά δεν συγκεντρώνουν παραπάνω του 30% της λαϊκής θέλησης. Συνεπώς, υφίσταται θέμα λαϊκής κυριαρχίας (ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας). Σε αυτές τις περιπτώσεις, καθώς στα δημοκρατικά πολιτεύματα δεν υπάρχουν αδιέξοδα (;), η μόνη λύση είναι οι εκλογές. Διερωτώμαι, όμως: αποτελεί λύση μια νέα εκλογική αναμέτρηση, με αφορμή οποιαδήποτε δικαιολογία ή υπαρκτό πρόβλημα (π.χ. αδυναμία εκλογής προέδρου δημοκρατίας); Οι ειδικοί επί της οικονομολογίας λέγουν, ότι υπό τις παρούσες συγκυρίες και στη φάση ανάκαμψης (;) που βρίσκεται η Ελλάδα, μια εκλογική διαμάχη –ιδίως εάν είναι παρατεταμένη- θα πάει την οικονομία μας πολύ πίσω με όποιους κινδύνους αυτό επιφέρει. Οι επαΐοντες της εκλογολογίας και των δημοσκοπήσεων αποφαίνονται, από την άλλη, ότι στη περίπτωση που διεξαχθούν εκλογές, όπως όλα δείχνουν, θα υπάρξει έλλειψη αυτοδυναμίας και θα προκύψουν σοβαρά εμπόδια στο σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης. Όπερ σημαίνει κυβερνητική αστάθεια. Και από δω αρχίζουν να περιπλέκονται τα πράγματα, και τα ερωτήματα να καθίστανται ακόμη δυσκολότερα. Ας το θέσουμε αλλιώς: τι είναι προτιμότερο∙ α). μια μειοψηφούσα κυβέρνηση που εξασφαλίζει (προσώρας) πολιτική σταθερότητα; ή β). έκφραση λαϊκής ετυμηγορίας –τι πιο δημοκρατικό- που όμως δεν θα διασφαλίσει (κατά πάσα πιθανότητα) πολιτική ομαλότητα; Προσωπικά, δεν έχω σίγουρες τις απαντήσεις ως προς την ορθότητά τους…
Η Ελλάδα δεν βρίσκεται μόνο εν μέσω πολιτικού κενού και αδιεξόδου, όσον αφορά το παρόν και το μέλλον της, αλλά αντιμέτωπη και με ένα άλλο θλιβερό γεγονός το οποίο συνίσταται στην έλλειψη υψηλού πολιτικού δυναμικού (κι αυτό βέβαια είναι συνάρτηση του ανάλογου –δυστυχώς- δυναμικού (λίγων ή πολλών) των πολιτών. Την άποψη μου επ’ αυτού την ξέρετε. Δεν την κρύβω κι ας την επαναλάβω: Όταν ο πολίτης, όταν όλοι εμείς αποκαθαίρουμε (δια της αυτογνωσίας, δια της «τιμωρίας», δια του μόχθου, δια της παιδείας) τους εαυτούς μας, τότε και μόνον τότε το κοινό αίσθημα θα συναντηθεί με αυτό των αρίστων, οπότε και οι επιλογές μας στη δημόσια πολιτική σκηνή θα είναι κατά το δυνατόν κορυφαίες (ή έστω κατά πολύ καλύτερες από τις σημερινές). Αλλά, ας μην επεκταθώ περαιτέρω σε ιδεατούς κόσμους, κι ας αρκεστούμε στον ενυπάρχοντα σπιθαμιαίο πολιτικό κόσμο μας. Τι να κάνουμε! Είναι μια πραγματικότητα η οποία (για την ώρα) δεν αλλάζει. Ή μήπως νομίζετε εσείς ότι από το υπάρχον πολιτικό σύστημα μπορεί να προκύψουν θεαματικές αλλαγές; Ρηξικέλευθες και υπέρτατες αλλαγές;
Αλλά τώρα που γράφω, λογίζομαι (μόνο όταν συγγράφω μπορώ να σκεφτώ) ότι ενδεχομένως να ορώ τα πράγματα τελείως λάθος. Τελείως απαισιόδοξα. Μπορεί η σοφία του Θεού ή η δύναμη του σύμπαντος (κατά τους αριστοτελικούς) ή η ισχύς της φύσης να αναπληρώσει όλα τα κενά και να βρει λύσεις εκεί που όλα διαφαίνονται δυσεπίλυτα. Και πάντα ένα ποταμός, τα νερά του οποίου έχουν εκτραπεί, θα ξαναβρεθεί στη κοίτη του. Στο μυαλό μου έρχεται η «παλίντροπος αρμονία»∙ η θεωρία του Αριστοτέλη όπου όταν ένα στοιχείο επιτίθεται ενός άλλου, τείνοντας να το εξαφανίσει, επεμβαίνει στο χάος που δημιουργείται η δικαιοσύνη του σύμπαντος και εξισορροπεί την κατάσταση (εξ ου ζέστη-κρύο, φως-σκότος κ.ά). Λέτε, λοιπόν, στη περίπτωση της Ελλάδος, να λειτουργήσει ένας είδος παλίντροπης πολιτικής αρμονίας και να καλυφθούν –αναπληρωθούν τα κενά, να εξαλειφθούν οι αδιέξοδοι; Είθε! Πάντα ο Θεός της Ελλάδος υπήρξε μεγάλος. Λέτε, για παράδειγμα, στο πλαίσιο της «πολιτικής αρμονίας» του συστήματος να συνυπάρξουν κομματικά, ας πούμε, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ; Ίδωμεν…Ποτέ στη πολιτική μην λες ποτέ!
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση του θέματος. Έρχεται από τον αγαπημένο μου Καζαντζάκη, κατά τον οποίο όταν δεν μπορείς να αλλάξεις μια πραγματικότητα, τότε, δες την με άλλο μάτι! Ας δούμε ως εκ τούτου τη σημερινή κατάσταση ως μια διαδικασία –επώδυνη μεν- από την οποία όμως θα εξέλθουμε ωριμότεροι και καλύτεροι από τους παρόντες και τους προηγούμενους εαυτούς μας. Και η πατρίδα θα βγει από την παρούσα δίνη, κάποτε, σοφότερη, δικαιότερη και με κατά πολύ πιο εντιμότερους και φιλοπάτριδες πολιτικούς. Υπομονή. Η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ! Από καρδιάς, καλή σας εβδομάδα.
Πηγή ➤http://www.policenet.gr
Η Ελλάδα δεν βρίσκεται μόνο εν μέσω πολιτικού κενού και αδιεξόδου, όσον αφορά το παρόν και το μέλλον της, αλλά αντιμέτωπη και με ένα άλλο θλιβερό γεγονός το οποίο συνίσταται στην έλλειψη υψηλού πολιτικού δυναμικού (κι αυτό βέβαια είναι συνάρτηση του ανάλογου –δυστυχώς- δυναμικού (λίγων ή πολλών) των πολιτών. Την άποψη μου επ’ αυτού την ξέρετε. Δεν την κρύβω κι ας την επαναλάβω: Όταν ο πολίτης, όταν όλοι εμείς αποκαθαίρουμε (δια της αυτογνωσίας, δια της «τιμωρίας», δια του μόχθου, δια της παιδείας) τους εαυτούς μας, τότε και μόνον τότε το κοινό αίσθημα θα συναντηθεί με αυτό των αρίστων, οπότε και οι επιλογές μας στη δημόσια πολιτική σκηνή θα είναι κατά το δυνατόν κορυφαίες (ή έστω κατά πολύ καλύτερες από τις σημερινές). Αλλά, ας μην επεκταθώ περαιτέρω σε ιδεατούς κόσμους, κι ας αρκεστούμε στον ενυπάρχοντα σπιθαμιαίο πολιτικό κόσμο μας. Τι να κάνουμε! Είναι μια πραγματικότητα η οποία (για την ώρα) δεν αλλάζει. Ή μήπως νομίζετε εσείς ότι από το υπάρχον πολιτικό σύστημα μπορεί να προκύψουν θεαματικές αλλαγές; Ρηξικέλευθες και υπέρτατες αλλαγές;
Αλλά τώρα που γράφω, λογίζομαι (μόνο όταν συγγράφω μπορώ να σκεφτώ) ότι ενδεχομένως να ορώ τα πράγματα τελείως λάθος. Τελείως απαισιόδοξα. Μπορεί η σοφία του Θεού ή η δύναμη του σύμπαντος (κατά τους αριστοτελικούς) ή η ισχύς της φύσης να αναπληρώσει όλα τα κενά και να βρει λύσεις εκεί που όλα διαφαίνονται δυσεπίλυτα. Και πάντα ένα ποταμός, τα νερά του οποίου έχουν εκτραπεί, θα ξαναβρεθεί στη κοίτη του. Στο μυαλό μου έρχεται η «παλίντροπος αρμονία»∙ η θεωρία του Αριστοτέλη όπου όταν ένα στοιχείο επιτίθεται ενός άλλου, τείνοντας να το εξαφανίσει, επεμβαίνει στο χάος που δημιουργείται η δικαιοσύνη του σύμπαντος και εξισορροπεί την κατάσταση (εξ ου ζέστη-κρύο, φως-σκότος κ.ά). Λέτε, λοιπόν, στη περίπτωση της Ελλάδος, να λειτουργήσει ένας είδος παλίντροπης πολιτικής αρμονίας και να καλυφθούν –αναπληρωθούν τα κενά, να εξαλειφθούν οι αδιέξοδοι; Είθε! Πάντα ο Θεός της Ελλάδος υπήρξε μεγάλος. Λέτε, για παράδειγμα, στο πλαίσιο της «πολιτικής αρμονίας» του συστήματος να συνυπάρξουν κομματικά, ας πούμε, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ; Ίδωμεν…Ποτέ στη πολιτική μην λες ποτέ!
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση του θέματος. Έρχεται από τον αγαπημένο μου Καζαντζάκη, κατά τον οποίο όταν δεν μπορείς να αλλάξεις μια πραγματικότητα, τότε, δες την με άλλο μάτι! Ας δούμε ως εκ τούτου τη σημερινή κατάσταση ως μια διαδικασία –επώδυνη μεν- από την οποία όμως θα εξέλθουμε ωριμότεροι και καλύτεροι από τους παρόντες και τους προηγούμενους εαυτούς μας. Και η πατρίδα θα βγει από την παρούσα δίνη, κάποτε, σοφότερη, δικαιότερη και με κατά πολύ πιο εντιμότερους και φιλοπάτριδες πολιτικούς. Υπομονή. Η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ! Από καρδιάς, καλή σας εβδομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου