Police-Voice blog ➤
Τον τελευταίο καιρό μετά από παγκόσμιες αποκαλύψεις στυγερών εγκλημάτων «δίποδων ζώων» πολλοί παρατηρητές όλων αυτών διχάστηκαν σε παρατάξεις υποστηρικτών και μη της θανατικής ποινής με βάση το Σαιξπηρικό σύνθημα «To be or not to be υποστηρικτής;». Πρέπει μήπως να ψηφιστεί η χρήση της θανατικής ποινής σε χώρες που δεν την αποδέχονται ως τώρα; Πρέπει να καταργηθεί η ποινή αυτή λόγω βαρβαρότητας κατά τους φιλο-ανθρωπιστές; Πρέπει να γίνει πιο αυστηρός ο Νόμος στα έτη φυλάκισης των ενόχων; Πρέπει να επανέρθει η θανατική ποινή στην Ελλάδα αφού ο δικαστικός και νομοθετικός τομέας θεωρείται από την πλειοψηφία των πολιτών παραπληγικός και λεξο-τανιλ-ικός;
Ας θυμηθούμε γενικά τι αφορούν οι υποθέσεις που έχουν συγκλονίσει το κοινό: βιασμοί ανηλίκων, περιπτώσεις μανιακών που διέπραξαν ομαδικούς φόνους παιδιών σε σχολεία, κλοπές σε συνδυασμό με βασανισμό, βιασμό και φόνο των θυμάτων ειδικά μικρών παιδιών και ηλικιωμένων, υποθέσεις απαγωγής νεαρών κοριτσιών με εγκλεισμό τους για χρόνια σε μπουντρούμια για αναπαραγωγή, ικανοποίηση σεξουαλικών διαστροφών του θύτη στα θύματα και στα τέκνα τους, τρομοκρατικά χτυπήματα με θύματα αθώους ανθρώπους λόγω πολιτικού και θρησκευτικού φανατισμού των θυτών, ομαδικές αυτοκτονίες λόγω προσηλυτισμού κ.τ.λ.π
Ας δούμε όμως τι είναι η θανατική ποινή. Σύμφωνα με τη wikipedia είναι γνωστή ως «η εσχάτη των ποινών», εννοώντας τη χειρότερη ποινή που μπορεί μία πολιτεία να επιβάλλει σε έναν εγκληματία για τις πράξεις του αφαιρώντας τη ζωή του με διαφορετικούς ως τώρα τρόπους. Στη Μεσοποταμία, τη 2η χιλιετία π.Χ αναφερόταν στον κώδικα του Χαμουραμπί. Στην αρχαία Ελλάδα οι νόμοι του Δράκοντα ανέφεραν τρόπους θανατικής ποινής τη σφαγή και τον αποκεφαλισμό. Γενικά έχουν εμφανιστεί η καύση, ο αποκεφαλισμός, η σταύρωση, ο κατασπαραγμός από ζώα, ο εντοιχισμός, ο λιθοβολισμός, ο ανασκολοπισμός, ο διαμελισμός, ο τυφεκισμός, η ηλεκτρική καρέκλα και η θανατηφόρος ένεση.
Στην Ελλάδα η θανατική ποινή καταργήθηκε το Δεκέμβριο του 1993 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και επιβεβαιώθηκε στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001.Η τελευταία εκτέλεση στη χώρα μας έγινε με τυφεκισμό την 25η Αυγούστου του 1972 στο Βασίλειο Λυμπέρη, διότι έκαψε ζωντανούς την πρώην σύζυγό του, την πεθερά του και τα δυο του παιδιά στο σπίτι του στο Χαλάνδρι. Οι χώρες που εφαρμόζουν τη θανατική ποινή μέχρι σήμερα είναι 58 αριθμητικά όπως η Κίνα, οι ΗΠΑ, το Ιράν, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και άλλα κρατίδια μουσουλμανικού πληθυσμού.
Πολλοί είναι οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής. Πιστεύουν ότι αφού τα αποτρόπαια ειδεχθή εγκλήματα που ολοένα διαπράττονται το σωφρονιστικό σύστημα δεν είναι ικανό να τα περιορίσει, η ισχύς μιας τέτοιας ποινής ως τιμωρία θα πατάξει το μελλοντικό έγκλημα. Με την τιμωρία αυτή,( κατά τους αρχαίους Έλληνες γνωστή ως «τίσις») και όχι με τα λίγα χρόνια φυλάκισης που συνήθως η δικαιοσύνη αποδίδει, μελλοντικοί υποψήφιοι θύτες ίσως σκεφτούν σοβαρά για το αν θα διαπράξουν παράνομη ενέργεια και ίσως τελικά οπισθοχωρήσουν. Με αυτό τον τρόπο πιστεύουν πως προστατεύεται το αθώο κοινωνικό σύνολο μελλοντικά και πως οι θύτες «παίρνουν αυτό που τους αξίζει» για τις κτηνώδεις πράξεις τους. Χρησιμοποιούν δε ως επιχείρημα πως στα κράτη που καταργήθηκε η θανατική ποινή (Γαλλία, Αγγλία), το έγκλημα παρουσίασε ραγδαία αύξηση και επιμένουν πως αφορμή στάθηκε η κατάργηση της θανατικής ποινής.
Ταυτόχρονα, με την επιβολή στέρησης της ζωής ενός ανθρώπου, η ίδια η πολιτεία παραδέχεται έμμεσα την αξία της ίδιας της ζωής την οποία από τη μια προστατεύει και από την άλλη αφαιρεί ως ένδειξη τιμωρίας σε όσους δε τη σέβονται και τη στερούν από αθώους. Έτσι η πολιτεία θεμελιώνει έμπρακτα το δικαίωμα στη ζωή, επιβεβαιώνει την αξία της και παραδειγματικά την αφαιρεί σε όποιον δεν το αξίζει.
«Αξίζει να ζουν οι παιδεραστές; Αξίζει να φυλακίζονται λίγα χρόνια και αφού αποφυλακιστούν να διαπράττουν τα ίδια; Αξίζει να αντικρίζει ένα βιασμένο παιδί ως ενήλικας πια τον αποφυλακισμένο βιαστή του χρόνια μετά, χεράκι- χεράκι με το εγγονάκι του στο πάρκο, το οποίο του θυμίζει εκείνον ως παιδί και του φέρνει αναμνήσεις τραυματικές του παρελθόντος; Αξίζει εκείνο το εγγονάκι να έχει το γνωστό παγερό βλέμμα σιωπής που είχε εκείνος ο ενήλικας ως παιδί μα κανένας δε μπορούσε να το αποκωδικοποιήσει; Αξίζει να επιτρέπουμε τέτοια επαναλαμβανόμενα λάθη; Αξίζει να το παίζουμε ανθρωπιστές και πολιτισμένοι με το να τους αφήνουμε στα 20 χρόνια ελεύθερους; Αξίζει να μένουν αυτά τα κτήνη ελεύθερα όταν με την παραμικρή αφορμή θα το ξανακάνουν; Αξίζει να πιστεύουμε σε παραμύθια πως έβαλε τάχα μυαλό ο παιδεραστής στη φυλακή και αποφυλακίστηκε ως άγιος; Αξίζει να πιστεύουμε πως αλλάζουν οι άνθρωποι προς το καλύτερο και πως τα άγρια θηρία εν τέλει εξημερώνονται; Αξίζει;» ρωτούν οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής.
Επιπλέον με την εφαρμογή της θανατικής ποινής είναι σίγουροι οι υποστηρικτές της ότι προκαλεί μία ηρεμία-νηνεμία στο φουρτουνιασμένο από οργή και ξεσηκωμένο πλήθος εξαιτίας της βιαιότητας που προκάλεσε κάποιο έγκλημα. Άρα προλαμβάνονται και άλλα εγκλήματα πάθους από το συγγενικό περιβάλλον του θύματος προς το θύτη και τον περίγυρό του, αποτρέπονται συγκρούσεις υποστηρικτών του θύματος με την πολιτεία και τους εκπροσώπους της (πχ αστυνομία) σε περίπτωση μη εφαρμογής της ποινής. Δε πρέπει κατ’ εκείνους να διστάσει η πολιτεία να στείλει στο θάνατο κτήνη που έχουν πάψει να είναι άνθρωποι ή που είναι κατ’ εικόνα μόνο άνθρωποι αλλά βράζουν από ζωώδη ένστικτα.
Όμως φίλοι μου προτού βγάλουμε συμπεράσματα και «κράξουμε» ως απάνθρωπους τους υποστηρικτές της θανατικής ποινής θα ήθελα να σκεφτείτε το εξής ενδεχόμενο: φανταστείτε αν ένα γιγάντιο ζώο-τέρας ξέφευγε από τον έλεγχο και σκότωνε αθώους πολίτες δε θα το πυροβολούσαμε για να προστατευθούν οι υπόλοιποι; Μήπως θα έμπαιναν μπροστά από το άγριο θηρίο φιλόζωοι και ανθρωπιστές προκειμένου να σταματήσουν τη διαδικασία εκτέλεσής του με το πρόσχημα πως αν ζήσει το ζώο και εκπαιδευτεί μπορεί να γίνει ήμερο μέσα στο κλουβί και πως κάποτε θα μπορέσει να κυκλοφορεί ελεύθερο όντας ακίνδυνο; Εσείς τι πιστεύετε; Θα τους αφήνατε σε αυτή την περίπτωση; Θα δείχνατε εμπιστοσύνη στο τέρας αυτό; Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει κανέναν νοήμονα άνθρωπο που να έχει μια τίγρη στον καναπέ του και να παίζει με το βρέφος -τέκνο του. Γιατί αναρωτιέστε; Γιατί απλά ακόμα και μια «εξημερωμένη» τίγρης βλέπει ως λουκούλειο γεύμα ένα μωράκι και ….ακολουθώντας τα ένστικτά της μεμιάς το κατασπαράζει.
Αυτό πιστεύουν οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής. Μας δίνουν λένε «λεξο-τανιλικές»…υποσχέσεις κάποιοι ψυχίατροι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί ναρκώνοντάς μας έτσι….με βεβαιώσεις γραπτές ότι ο θύτης-κτήνος μετανόησε και έγινε άνθρωπος…ΘΑΥΜΑ!!!! Περιμένει το κράτος οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής που δε πείθονται εύκολα στην αλλαγή αυτή να πουν συγχαρητήρια και καλή πρόοδο στον πρώην πλέον θύτη; Μήπως να του δώσουν και ευχές του στιλ «καλά μυαλά!» και «πάντα σιδεροκέφαλος!»; Μήπως να του στρώσουν και κόκκινο χαλί; Μήπως να προσλάβουν έναν πρώην παιδεραστή για φύλαξη παιδιών προκειμένου να του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία δείχνοντάς του τυφλή εμπιστοσύνη προκειμένου να μη περιθωριοποιηθεί και μας πάθει καμιά κατάθλιψη; Μήπως να του δοθεί και επίδομα αναπηρίας όπως συζητήθηκε πριν λίγο καιρό στην Ελλάδα (αν και δεν είμαι σίγουρη αν ψηφίστηκε ακόμα), γιατί ανήκει τάχα το «πάθος» του στην κατηγορία της πνευματικής αναπηρίας και οφείλει η πολιτεία με τον τρόπο αυτό να τον προστατεύσει μαζί με τον σαδομαζοχιστή και τον εμπρηστή;
Αναπάντητες ερωτήσεις θέτω και τρόπους σκέψεις των υποστηρικτών της θανατικής ποινής οι οποίοι θεωρούνται απαράδεκτοι και μη πειστικοί από άλλους. Μελέτες έχουν γίνει οι οποίες βεβαιώνουν πως αν όντως η θανατική ποινή ίσχυε για τόσους αιώνες «γιατί βρε υποστηρικτές», ερωτώνται κάποιοι, περίεργοι μάλλον, δεν έχουν σταματήσει να γίνονται εγκλήματα; Επομένως ακυρώνουν έτσι το επιχείρημά των υποστηρικτών περί καταστολής του εγκλήματος με την εφαρμογής της ποινής αυτής. Αντιθέτως με έμφαση τονίζουν οι ΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ της θανατικής ποινής πως κτήνη και εγκληματίες μετατρέπονται όσοι εμπλέκονται στη διαδικασία εφαρμογής της ποινής. Αποτελεί για αυτούς ΕΓΚΛΗΜΑ.
Βάσει της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναγνωρίζεται σε κάθε άνθρωπο το δικαίωμα στη ζωή. Η θανατική ποινή παραβιάζει το δικαίωμα στη ζωή, είναι ένας βίαιος κι απάνθρωπος θάνατος διότι «κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη και ταπεινωτική». Οι καταδικασμένοι δε μελλοθάνατοι αλλά και οι οικογένειές τους υφίστανται τεράστια ψυχική οδύνη μέχρι την ημέρα της εκτέλεσης, καταντώντας έτσι η πολιτεία την κάθε μέρα ζωής του φυλακισμένου σε κόλαση.
Αξίζει να τονιστεί πως ότι η θανατική ποινή πολλές φορές εφαρμόζεται σε ένα ποσοστό της τάξης του 10% το οποίο λόγω διαταραγμένης προσωπικότητας όχι μόνο δεν έχουν κατανοήσει τα εγκλήματα που διέπραξαν αλλά δεν είναι σε θέση να καταλάβουν και τον επερχόμενο θάνατό τους. Ίσως πουν και ευχαριστώ και εκλάβουν ως δώρο την παράσταση μπροστά στο κοινό κάνοντας και υπόκλιση… Ίσως δώσουν χαμόγελα στο κοινό γιατί θεωρούν πως είναι βασιλιάδες καθισμένοι σε εκείνο το θρόνο…την ηλεκτρική καρέκλα…Επίσης πρέπει να μη παραλειφθεί να ειπωθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις εσκεμμένα η θανατική ποινή χρησιμοποιείται ως εργαλείο πολιτικής καταπίεσης, ούτως ώστε να μην υπάρχουν επαναστάτες οι οποίοι καταδικάζονται άδικα λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Άδικα υποστηρίζουν μπορεί να καταδικαστεί κάποιος λόγω δικαστικής πλάνης, καθώς κανένα πολιτειακό σύστημα δεν είναι αλάθητο. Μη ξεχνάμε πως ο ίδιος ο Χριστός σταυρώθηκε λόγω δικαστικής πλάνης, ενώ ήταν αθώος! Φυσικά αν κάποιος θέλει να διαπράξει έγκλημα υποστηρίζουν κάποιοι θα το κάνει ανεξαρτήτως της εφαρμογής της θανατικής ποινής είτε λόγω της έντονης αποφασιστικότητάς του είτε γιατί πιστεύει πως δε θα συλληφθεί ποτέ. Άρα οι ΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ της θανατικής ποινής πιστεύουν ότι εκτελούνται αθώοι κάποιες φορές, πράξη ρατσιστική για εκείνους και άδικη, τη στιγμή που όσοι είναι αποφασισμένοι να διαπράξουν το έγκλημα δε τους σταματά η θανατική ποινή.
Οι ΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ βεβαίως της θανατικής ποινής επιμένουν στην ανηθικότητα της εφαρμογής της ποινής καθώς όλες οι θρησκείες διδάσκουν την αγάπη, την ειρήνη και τη συγχώρεση. Με την εφαρμογή της αντικρούει ο άνθρωπος το Θείο Θέλημα, καταργεί ανθρωπιστικές και θρησκευτικές αξίες και γίνεται απολίτιστο κτήνος. Η τιμωρία ενός ανθρώπου δε πρέπει να ορίζεται από έναν άλλο άνθρωπο, αλλά από τον ίδιο το Θεό μετά θάνατο. Δε πρέπει να ισχύει το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» εξαγριώνοντας την κατάσταση στην ανθρώπινη κοινωνία επειδή οι πολλοί πιστεύουν ότι σε αυτή τη ζωή πρέπει να πληρώνονται τα πάντα. Ας κριθεί κάποιος από το δημιουργό του κι όχι από το συνάνθρωπό του. Κατανοητό όλο αυτό ειδικά όταν ένας κρατούμενος έχει τη δυνατότητα μεταμέλειας και επιστροφής του στη Θεία Χάρη μέσω εξομολόγησης και ψυχολογικής στήριξης. Ως επιχείρημα σε αυτό είναι οι περιπτώσεις καλών ανθρώπων που εν βρασμώ προκάλεσαν έγκλημα αλλά το μετάνιωσαν ζητώντας συγγνώμη ή αυτοκτονώντας από τύψεις πριν ακόμα εκτελεστούν. Οι άνθρωποι αυτοί δε πρέπει να μπαίνουν στο ίδιο σακί με τους άλλους…Μπορούν να επανέρθουν στο δρόμο του Θεού αφού δεν ήταν γεννημένοι να διαπράξουν φόνο.
Τέλος, αναρωτιέμαι αν υπάρχει μια χρυσή τομή σε όλα αυτά. Αν ο Νόμος ήταν πιο αυστηρός στα χρόνια επιβολής μιας ποινής θα υπήρχε άραγε τελικό αποτέλεσμα; Αν δεν έπαιρναν άδειες εκτός φυλακής κάποια κακοποιά στοιχεία θα είχαν αποτραπεί κάποιες παράνομες ενέργειές τους; Αν το δικαστικό σύστημα δεν έκλινε υπέρ των «δυνατών» με κάποια νομοθετικά τρυπάκια, τα λεγόμενα ψιλά γράμματα, τα οποία ένας καλός και ακριβοπληρωμένος δικηγόρος έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει υπέρ του κατηγορουμένου, θα είχαν γίνει οι φυλακές πεντάστερα ξενοδοχεία λόγω του τεράστιου πληθυσμού των πλουσίων που θα φιλοξενούσαν εξαιτίας της ισότητας στην αντιμετώπιση; Θα έπαυε μήπως να υπάρχει ο πλούσιος κι ο φτωχός αφού οι πλούσιοι κλέφτες θα τιμωρούνταν και οι φτωχοί θα έπαιρναν πίσω τα κλοπιμαία; Θα υπήρχε μόνο η μεσαία τάξη; Θα υπήρχε άραγε ισότητα, αξιοκρατία, ήθος; Θα καταργούνταν άραγε οι μίζες, οι κρυφοί τραπεζικοί λογαριασμοί, το ξέπλυμα χρήματος, η ανεργία, η πορνεία, η οικονομική και πολιτική κρίση;
Τα πάντα μάλλον ξεκινούν από την πιστή εφαρμογή ενός σωστού Νόμου με αυστηρές, ισόβιες ποινές χωρίς απαραίτητα να ενισχύεται η επιβολή μιας θανατικής ποινής σε κάποιον άνθρωπο. Μια εκτέλεση είναι μια στιγμή, ενώ μια ισόβια ζωή σε μια φυλακή μακριά από το φως της ημέρας είναι αιώνια κόλαση. Όσοι φταίνε ζουν μέσα στη δική τους κόλαση καθημερινά. Η θανατική ποινή θα τους «διευκόλυνε» καθώς με μια στιγμή πόνου έρχεται η λύτρωση από το καθημερινό ισόβιο μαρτύριό τους… Τα καθίκια με τα καθίκια και οι καλοί με τους καλούς ζωντανοί, μακριά κι αγαπημένοι.
Σόφη Λύσσαρη(Sophie Lyssari)
καθ. αγγλικής φιλολογίας/δημιουργικής γραφής(Brunel University)
ποιήτρια/στιχουργός/συγγραφέας/writing coach
www.sophielyssari.blogspot.com
Sophie Lyssari (Σόφη Λύσσαρη)
sophielyssari.blogspot.com
Πηγή ➤ police-voice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου