.jpg)
Police-Voice blog ➤
Οι κρίσεις στις ένοπλες δυνάμεις και το λιμενικό σώμα έγιναν και απομένουν εκείνες στην πυροσβεστική και την αστυνομία και για ακόμα μία φορά το "παιχνίδι" παίζεται στα επιτελεία των υπουργείων και όχι σε εκείνα των αξιωματικών.
Σε μία Ελλάδα, που λέμε ότι θέλουμε να πάει μπροστά, σε μία Ελλάδα, που λέμε ότι θέλουμε να κόψουμε την
Σε μία Ελλάδα, που λέμε ότι θέλουμε να πάει μπροστά, σε μία Ελλάδα, που λέμε ότι θέλουμε να κόψουμε την
πελατειακή σχέση μεταξύ πολιτικών και πολιτών, είναι ξεκάθαρο πως η πλειοψηφία και των δύο ομάδων δεν το επιθυμεί. Ποτέ δεν κατάλαβα -και δεν νομίζω ότι υπάρχει και κάποιος, που μπορεί να μου το εξηγήσει- πώς είναι δυνατόν ο εκάστοτε υπουργός και πρωθυπουργός να μπορεί να κρίνει επαγγελματικά έναν αξιωματικό -είτε του στρατού είτε της αστυνομίας- και να αποφασίσει, εάν θα προαχθεί και για ποια θέση είναι κατάλληλος.
Γνωρίζει δηλαδή ο οποιοσδήποτε πολιτικός ποιος είναι άξιος να διοικήσει τον ελληνικό στόλο ή την ασφάλεια και την τροχαία; Έχει τη δυνατότητα το πολιτικό προσωπικό της χώρας να διακρίνει ικανότητες επιχειρησιακές και ηγετικές σε έναν αξιωματικό και να τον τοποθετήσει στη θέση, που του αξίζει; Όποιον και να έχω ρωτήσει, μου δίνει την ίδια απάντηση: ΟΧΙ. Και πού παίζεται το παιχνίδι; Μα στις κομματικές πεποιθήσεις του καθενός, λένε οι πάντες. Δεν απασχολεί κανέναν, εάν ο "κρινόμενος" αξιωματικός μπορεί να προσφέρει και τί στις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, αλλά τί ψηφίζει.
"Είναι δικός μας;" είναι η ερώτηση, που λέγεται ότι ακούγεται κυρίως στα συμβούλια προαγωγών και τοποθετήσεων. Μπορεί να μην έχω παραβρεθεί ποτέ σε μία τέτοια συνεδρίαση, αλλά είναι κοινό μυστικό και όχι μύθος. Θα μου πείτε υπάρχουν και περιπτώσεις προσώπων, που ανεξάρτητα από τα πολιτικά "πιστεύω" τους προχωρούν τη σταδιοδρομία τους, όπως τους αξίζει. Και θα απαντήσω πως ΝΑΙ, αλλά μέχρι ενός σημείου. Λυπάμαι, αλλά όσο καλό και να είναι ένα στέλεχος, θα ανέβει τα σκαλοπάτια της ιεραρχείας μέχρι εκεί, όπου δεν θα... ενοχλεί κάποιον "κομματικό" φίλο.
Δεν πρέπει να κατηγορούμε, όμως, μόνο τους πολιτικούς για τη διαιώνιση αυτού του... καθεστώτος, αλλά και τους αξιωματικούς.
Εάν εκείνοι δεν ανέβαιναν στο... άρμα του κόμματος, τότε από μόνοι τους θα το καταργούσαν. Και ξέρετε ποιοι ανεβαίνουν πρώτοι; Εκείνοι, που δεν κάνουν για "οδηγοί", αλλά μόνο για "επιβάτες".
"Κι εσένα τί σε νοιάζει;" θα ρωτούσε κάποιος. Να σας απαντήσω: Με νοιάζει, γιατί το στέλεχος, που ανέβηκε "ψηλά" μόνο και μόνο λόγω κομματικών πεποιθήσεων, δεν μπορεί να πει ΟΧΙ. Έχει καταδικάσει τον εαυτό του στο ΝΑΙ. Και για τον ίδιο δεν με ενδιαφέρει, αλλά μαζί με τον εαυτόν του καταδικάζει και την ιδιότητά του στο ΝΑΙ.
Ένας αξιωματικός σε επιτελική θέση έχει υποχρέωση να υποδεικνύει τη στρατηγική, που πρέπει να ακολουθήσει η πολιτική ηγεσία. Έχει υποχρέωση να λέει ΟΧΙ για το καλό των υφιστάμενών του, για το καλό της υπηρεσίας, για το καλό της χώρας. Οι αξιωματικοί δίνουν έναν όρκο και σε κανένα σημείο ο όρκος τους δεν αναφέρει "πίστη στο κόμμα".
Δυστυχώς, κάποιοι τον... αλλάζουν τον όρκο κατά πώς τους συμφέρει.
Γνωρίζει δηλαδή ο οποιοσδήποτε πολιτικός ποιος είναι άξιος να διοικήσει τον ελληνικό στόλο ή την ασφάλεια και την τροχαία; Έχει τη δυνατότητα το πολιτικό προσωπικό της χώρας να διακρίνει ικανότητες επιχειρησιακές και ηγετικές σε έναν αξιωματικό και να τον τοποθετήσει στη θέση, που του αξίζει; Όποιον και να έχω ρωτήσει, μου δίνει την ίδια απάντηση: ΟΧΙ. Και πού παίζεται το παιχνίδι; Μα στις κομματικές πεποιθήσεις του καθενός, λένε οι πάντες. Δεν απασχολεί κανέναν, εάν ο "κρινόμενος" αξιωματικός μπορεί να προσφέρει και τί στις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, αλλά τί ψηφίζει.
"Είναι δικός μας;" είναι η ερώτηση, που λέγεται ότι ακούγεται κυρίως στα συμβούλια προαγωγών και τοποθετήσεων. Μπορεί να μην έχω παραβρεθεί ποτέ σε μία τέτοια συνεδρίαση, αλλά είναι κοινό μυστικό και όχι μύθος. Θα μου πείτε υπάρχουν και περιπτώσεις προσώπων, που ανεξάρτητα από τα πολιτικά "πιστεύω" τους προχωρούν τη σταδιοδρομία τους, όπως τους αξίζει. Και θα απαντήσω πως ΝΑΙ, αλλά μέχρι ενός σημείου. Λυπάμαι, αλλά όσο καλό και να είναι ένα στέλεχος, θα ανέβει τα σκαλοπάτια της ιεραρχείας μέχρι εκεί, όπου δεν θα... ενοχλεί κάποιον "κομματικό" φίλο.
Δεν πρέπει να κατηγορούμε, όμως, μόνο τους πολιτικούς για τη διαιώνιση αυτού του... καθεστώτος, αλλά και τους αξιωματικούς.
Εάν εκείνοι δεν ανέβαιναν στο... άρμα του κόμματος, τότε από μόνοι τους θα το καταργούσαν. Και ξέρετε ποιοι ανεβαίνουν πρώτοι; Εκείνοι, που δεν κάνουν για "οδηγοί", αλλά μόνο για "επιβάτες".
"Κι εσένα τί σε νοιάζει;" θα ρωτούσε κάποιος. Να σας απαντήσω: Με νοιάζει, γιατί το στέλεχος, που ανέβηκε "ψηλά" μόνο και μόνο λόγω κομματικών πεποιθήσεων, δεν μπορεί να πει ΟΧΙ. Έχει καταδικάσει τον εαυτό του στο ΝΑΙ. Και για τον ίδιο δεν με ενδιαφέρει, αλλά μαζί με τον εαυτόν του καταδικάζει και την ιδιότητά του στο ΝΑΙ.
Ένας αξιωματικός σε επιτελική θέση έχει υποχρέωση να υποδεικνύει τη στρατηγική, που πρέπει να ακολουθήσει η πολιτική ηγεσία. Έχει υποχρέωση να λέει ΟΧΙ για το καλό των υφιστάμενών του, για το καλό της υπηρεσίας, για το καλό της χώρας. Οι αξιωματικοί δίνουν έναν όρκο και σε κανένα σημείο ο όρκος τους δεν αναφέρει "πίστη στο κόμμα".
Δυστυχώς, κάποιοι τον... αλλάζουν τον όρκο κατά πώς τους συμφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου