Police-Voice blog ➤
Την λένε Κατερίνα και την βλέπω στο παγκάκι. Είναι καλοβαλμένη και νομίζω έχει βγει περίπατο. Το βαλιτσάκι με παραξενεύει. Είναι ένα παλιό, μικρή πλαστική βαλιτσούλα λαδί. Την βλέπω εδώ και μια εβδομάδα συνεχώς.
Είναι μια άστεγη «προσωρινά» ???. Τη λένε Κατερίνα και πιστεύει ότι υπάρχει ευτυχία. Χαζεύει βιτρίνες με σεντόνια και μαξιλάρια
Μια μέρα έβρεχε και ήταν εκεί στο ίδιο σημείο. Τη ρώτησα τι κάνει εκεί και μου απάντησε πολύ ήρεμα «εδώ μένω». Κάθισα μαζί της και μείναμε πολύ ώρα σιωπηλές. Κάποια στιγμή ξεκίνησε. Χωρίς κλάμα, χωρίς καμία συγκίνηση. Δούλευε σε ένα εργοστάσιο με σίδερα, έκλεισε το εργοστάσιο. Δεν έχει οικογένεια, δεν έχει χρήματα και μένει στο δρόμο. Το ξενοδοχείο που πάει και πλένεται ή κάποια βράδια κοιμάται έχει 10 ευρώ. Εδώ στη γειτονιά μερικοί της δίνουν χρήματα, όχι πολλά, και η ίδια φοβάται να έχει.
Τη λένε Κατερίνα και πιστεύει ότι υπάρχει ευτυχία. Καμιά φορά αφήνει τη βαλίτσα στα ψιλικά, στο Βαγγέλη και βγαίνει βόλτες. Χαζεύει ρούχα και μαγαζιά και ονειρεύεται να αγοράσει μαλακά μαξιλάρια. Έχει περάσει ένας χρόνος και είναι ακόμα στο δρόμο. Είναι μια άστεγη «προσωρινά». Περιμένει να βγει η σύνταξή της για να βρει ένα σπιτάκι. Δε θέλει να πάει στο Δήμο. Πάει στα συσσίτια καμιά φορά όταν ξεμένει ή τις γιορτές. Είναι στην κατηγορία των ανθρώπων που βρέθηκαν στο δρόμο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα επιστρέψουν σε μια ζωή πιο κανονική. Δεν είναι θυμωμένοι, μόνοι είναι. Πολύ μόνοι και πολύ λυπημένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου