Police-Voice blog ➤
Στις 18/19-2-2000 εκτελούσα υπηρεσία ως οδηγός περιπολικού της ομάδας (Σ) κατά τις ώρες 22.00 - 06.00, στην περιοχή Ομονοίας Μεταξουργείου. Είχα τότε γύρω στα 10 χρόνια υπηρεσίας και την τελευταία διετία είχα παρακολουθήσει τρία σεμινάρια αυτοπροστασίας και μία εκπαίδευση στον προσομοιωτή. Αισθανόμουν σίγουρος για τον εαυτό μου. Γύρω στις 04.20 και ενώ ανερχόμασταν στην οδό Μάρνη προς Πατησίων στη συμβολή με την Καποδιστρίου, διασταυρωθήκαμε με όχημα BMW, όπου επέβαιναν τρία άτομα. Το ανωτέρω όχημα έστριψε αριστερά προς Πλατεία Καραισκάκη και αμέσως έκανε δεξιά στην οδό Μαιζώνος.
Συνέχισα αργά την αρχική μου πορεία και γύρω στα 100 μέτρα, μετά τη διασταύρωση Μάρνη και Καποδιστρίου, έκανα επί τόπου στροφή και ταυτόχρονα κάλεσα σε ενίσχυση σταθμό (Σ), που βρισκόταν σε κοντινή απόσταση, για να ελέγξουμε από κοινού το όχημα BMW με τα τρία άτομα. Ο σταθμός έφτασε σχεδόν αμέσως, αφού ήταν επί της Αριστοτέλους με κατεύθυνση προς το κέντρο. Αμέσως κινηθήκαμε προς Μαιζώνος και με το που στρίψαμε δεξιά απο Μάρνη προς Μαιζώνος γύρω στα 60 - 70 μέτρα πιο κάτω εντοπίσαμε σταθμευμένο το BMW, με τα άτομα μέσα.
Κινηθήκαμε γύρω στα 50 μέτρα με τα οχήματά μας και τα σταθμεύσαμε σχεδόν στη μέση του δρόμου. Κατεβήκαμε και οι τέσσερις αστυνομικοί απο τα περιπολικά και με τους φακούς και τα όπλα στα χέρια κινηθήκαμε προς το BMW. Οι δύο οδηγοί απο την αριστερή πλευρά του οχήματος και οι δύο συνοδοί μας απο τη δεξιά πλευρά του, έχοντας προσυννενοηθεί για το ποιός θα δώσει εντολές στους ελεγχόμενους.
Πλησιάσαμε το όχημα στα 2 - 3 μέτρα (ίσως πήγαμε πολύ κοντά) και έδωσα εντολές να βάλουν τα χέρια στο καντράν του αυτοκινήτου και ο πίσω επιβάτης στο προσκέφαλο του οδηγού, ταυτόχρονα με τους φακούς οι δύο συνοδοί φώτιζαν την καμπίνα του οχήματος. Από τους τρεις μόνο ο οδηγός φάνηκε να υπακούει και μάλιστα, από το ανοικτό 8 - 10 εκατοστά παράθυρό του, με διαβεβαίωνε οτι δεν έπρεπε να ανησυχώ: "Δεν είμαστε εγκληματίες, μην φωνάζεις τόσο αυστηρά".
Εκείνη τη στιγμή και σχεδόν αστραπιαία κάνει μία απότομη κίνηση με το αριστερό του χέρι και ανοίγει την πόρτα του προβάλλοντας έξω με το άλλο χέρι, όπλο τύπου UZI (χαρακτηριστικό με τη μεγάλη γεμιστήρα). Φωνάζω "όπλο" και αρχίζω να πυροβολώ τον οδηγό που είχε ήδη βγεί και πυροβολούσε και αυτός κατά πάνω μου. Ταυτόχρονα ακούγονταν πυροβολισμοί παντού και δεχόμασταν πυρά από τους επιβάτες του οχήματος.
Εγώ έχοντας "κλειδώσει" το βλέμμα μου στον οδηγό από όπου δεχόμουν τα πυρά ανταπέδιδα, μέχρι να σιγουρευτώ οτι δεν ήταν απειλή για εμένα ή τους υπολοίπους. Αυτός έτρεχε στο πεζοδρόμιο και με το χέρι γυρισμένο συνέχιζε να ρίχνει πίσω του. Στραβοπάτησε τέσσερις φορές αλλά δεν έπεσε κάτω. Το ίδιο είχε συμβεί και όταν του έριξα μόλις βγήκε από το αμάξι με το όπλο στραμμένο πάνω μου. Και τότε τινάχτηκε 2 - 3 φορές χωρίς να πέσει κάτω.Ήμουν σίγουρος οτι φορούσε αλεξίσφαιρο γιλέκο, αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να σκοπεύσω συγκεκριμένα σημεία του σώματός του. Ενώ έτρεχε έριχνα πάνω σε κινούμενη φιγούρα, που έτρεχε μέσα σε τούνελ.
Όταν άδειασε η γεμιστήρα του όπλου μου και προσπάθησα να βάλω την εφεδρική, τότε κατάλαβα οτι είχα τραυματιστεί στο αριστερό μου χέρι, αφού αυτό ήταν ακίνητο και έκαιγε στο ύψος του ώμου σχεδόν. Μόνο εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάποιο φόβο οτι ήμουν ακάλυπτος και γύρισα και είδα τους υπόλοιπους συναδέλφους μου τραυματισμένους και αυτούς να με ρωτάνε πως είμαι, αν έχω χτυπήσει και να μου λένε οτι τελείωσαν όλα. Τότε ηρέμησα και άρχισα να βλέπω γύρω. Ευτυχώς είμασταν όλοι σχετικά καλά. Αμέσως σκέφτηκα την οικογένειά μου και πώς θα τους ειδοποιούσα όσο πιο "ανώδυνα" μπορούσα.
Την ίδια στιγμή άρχισα να νοιώθω ξαφνικά έντονη κόπωση και να ζεσταίνομαι πάρα πολύ. Φθάνοντας τα πρώτα περιπολικά που είχαν ενημερωθεί απο το κέντρο, οι συνάδελφοί μου με βοήθησαν να μπω σε ένα, για να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Στο διάστημα που με μετέφεραν προσπαθούσα με το κινητό μου τηλέφωνο να μιλήσω σε κάποιον από την οικογένειά μου. Φθάνοντας στο νοσοκομείο μιλούσα και τους καθησύχαζα οτι δεν είναι τίποτα σοβαρό. "Ελάτε" τους είπα "στο Λαικό Νοσοκομείο με την ησυχία σας".
Αμέσως μετά από ότι μου είπαν αργότερα οι συνάδελφοι και οι γιατροί που με μετέφεραν προς το χειρουργείο, είχα χάσει τις αισθήσεις μου. Όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, τα άτομα που μας πυροβόλησαν ήταν ο διαβόητος κακοποιός Κ. Πάσσαρης, ο Ιον Βασίλε, που τραυματίστηκε θανάσιμα και ο Γκορέα Νίκολ ο οποίος διαφεύγει ακόμα. Ήταν από τους πιο στυγνούς κακοποιούς. Συνήλθα το Σάββατο αργά το μεσημέρι απο το χειρουργείο και αμέσως ζήτησα να σηκωθώ να νιώσω οτι είμαι καλά και να δω τους δικούς μου και τους άλλους συναδέλφους μου.
Όταν τους είδα όλους ηρέμησα και ζητούσα μόνο να μάθω πότε θα γίνει καλά το χέρι μου και πότε θα φύγω από το νοσοκομείο. Ο γιατρός που με ενημέρωσε, του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το πόσο χαλαρά και με αίσθηση του χιούμορ αντιμετώπιζα την τόσο σοβαρή κατάσταση που βρισκόμουν. Του εξήγησα οτι από την πρώτη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου ένιωθα χαρούμενος, που ήμουν ζωντανός και πως ήμουν πεπεισμένος ότι τα δύσκολα είχαν περάσει.
Ευχαριστώ την υπηρεσία για την βοήθειά της, κυρίως όμως ευχαριστώ όλους τους συναδέλφους μου για την αγάπη τους και τη συμπαράστασή τους ηθική και υλική τόσο σε μένα όσο και στην οικογένειά μου.
Κανένα βράδυ από τότε ως τώρα δεν θυμάμαι να ξαναέζησα το περιστατικό αυτό σε κανένα όνειρό μου. Δύο φορές που με επισκέφθηκε ψυχολόγος της Υπηρεσίας και συζητήσαμε, έκρινε ότι συνέχιζα να είμαι απολύτως ήρεμος και φυσιολογικός, όπως πριν τραυματιστώ. Ποτέ δεν αισθάνθηκα άσχημα με το να το εξιστορώ σε φίλους, συναδέλφους ή γνωστούς. Ακόμα και όταν παρακολουθώ σχετικά ρεπορτάζ ή αναφορές για τον άνθρωπο που με πυροβόλησε, το μόνο που αισθάνομαι είναι το πόσο τυχερός στάθηκα, που είμαι ζωντανός.
Νιώθω σαν να παρακολούθησα μία ακόμη αστυνομική ταινία, που απλά μου αποτυπώθηκε στο μυαλό, με κάθε λεπτομέρεια, σαν να ήτανε η αγαπημένη μου.
(Σήμερα ο συνάδελφος Ρ.Τ. ύστερα από πολύμηνη νοσηλεία και πέντε πολύ λεπτές εγχειρίσεις στο χέρι και μία στη καρδιά, το βράδυ του τραυματισμού του, -ένα βλήμα του είχε πλήξει την υποκλείδιο αρτηρία και σφηνώθηκε στο βραχιόνιο πλέγμα του αριστερού χεριού-, βρίσκεται σε υπηρεσία γραφείου, έχει αγωνιστική διάθεση για τη ζωή και απολαμβάνει τις χαρές της, ευτυχισμένος με την οικογένειά του.)
Πρόκειται για έναν από τους πολλούς καθημερινούς ήρωες που αθόρυβα και μοναχικά κυκλοφορούν ανάμεσά μας, χωρίς να επιζητούν την εξόφληση της προσφοράς και της πράξης τους, την οποία ερμηνεύουν ως μία ανώτερη εσωτερική προσταγή της μοίρας τους.
Συνέχισα αργά την αρχική μου πορεία και γύρω στα 100 μέτρα, μετά τη διασταύρωση Μάρνη και Καποδιστρίου, έκανα επί τόπου στροφή και ταυτόχρονα κάλεσα σε ενίσχυση σταθμό (Σ), που βρισκόταν σε κοντινή απόσταση, για να ελέγξουμε από κοινού το όχημα BMW με τα τρία άτομα. Ο σταθμός έφτασε σχεδόν αμέσως, αφού ήταν επί της Αριστοτέλους με κατεύθυνση προς το κέντρο. Αμέσως κινηθήκαμε προς Μαιζώνος και με το που στρίψαμε δεξιά απο Μάρνη προς Μαιζώνος γύρω στα 60 - 70 μέτρα πιο κάτω εντοπίσαμε σταθμευμένο το BMW, με τα άτομα μέσα.
Κινηθήκαμε γύρω στα 50 μέτρα με τα οχήματά μας και τα σταθμεύσαμε σχεδόν στη μέση του δρόμου. Κατεβήκαμε και οι τέσσερις αστυνομικοί απο τα περιπολικά και με τους φακούς και τα όπλα στα χέρια κινηθήκαμε προς το BMW. Οι δύο οδηγοί απο την αριστερή πλευρά του οχήματος και οι δύο συνοδοί μας απο τη δεξιά πλευρά του, έχοντας προσυννενοηθεί για το ποιός θα δώσει εντολές στους ελεγχόμενους.
Πλησιάσαμε το όχημα στα 2 - 3 μέτρα (ίσως πήγαμε πολύ κοντά) και έδωσα εντολές να βάλουν τα χέρια στο καντράν του αυτοκινήτου και ο πίσω επιβάτης στο προσκέφαλο του οδηγού, ταυτόχρονα με τους φακούς οι δύο συνοδοί φώτιζαν την καμπίνα του οχήματος. Από τους τρεις μόνο ο οδηγός φάνηκε να υπακούει και μάλιστα, από το ανοικτό 8 - 10 εκατοστά παράθυρό του, με διαβεβαίωνε οτι δεν έπρεπε να ανησυχώ: "Δεν είμαστε εγκληματίες, μην φωνάζεις τόσο αυστηρά".
Εκείνη τη στιγμή και σχεδόν αστραπιαία κάνει μία απότομη κίνηση με το αριστερό του χέρι και ανοίγει την πόρτα του προβάλλοντας έξω με το άλλο χέρι, όπλο τύπου UZI (χαρακτηριστικό με τη μεγάλη γεμιστήρα). Φωνάζω "όπλο" και αρχίζω να πυροβολώ τον οδηγό που είχε ήδη βγεί και πυροβολούσε και αυτός κατά πάνω μου. Ταυτόχρονα ακούγονταν πυροβολισμοί παντού και δεχόμασταν πυρά από τους επιβάτες του οχήματος.
Εγώ έχοντας "κλειδώσει" το βλέμμα μου στον οδηγό από όπου δεχόμουν τα πυρά ανταπέδιδα, μέχρι να σιγουρευτώ οτι δεν ήταν απειλή για εμένα ή τους υπολοίπους. Αυτός έτρεχε στο πεζοδρόμιο και με το χέρι γυρισμένο συνέχιζε να ρίχνει πίσω του. Στραβοπάτησε τέσσερις φορές αλλά δεν έπεσε κάτω. Το ίδιο είχε συμβεί και όταν του έριξα μόλις βγήκε από το αμάξι με το όπλο στραμμένο πάνω μου. Και τότε τινάχτηκε 2 - 3 φορές χωρίς να πέσει κάτω.Ήμουν σίγουρος οτι φορούσε αλεξίσφαιρο γιλέκο, αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να σκοπεύσω συγκεκριμένα σημεία του σώματός του. Ενώ έτρεχε έριχνα πάνω σε κινούμενη φιγούρα, που έτρεχε μέσα σε τούνελ.
Όταν άδειασε η γεμιστήρα του όπλου μου και προσπάθησα να βάλω την εφεδρική, τότε κατάλαβα οτι είχα τραυματιστεί στο αριστερό μου χέρι, αφού αυτό ήταν ακίνητο και έκαιγε στο ύψος του ώμου σχεδόν. Μόνο εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάποιο φόβο οτι ήμουν ακάλυπτος και γύρισα και είδα τους υπόλοιπους συναδέλφους μου τραυματισμένους και αυτούς να με ρωτάνε πως είμαι, αν έχω χτυπήσει και να μου λένε οτι τελείωσαν όλα. Τότε ηρέμησα και άρχισα να βλέπω γύρω. Ευτυχώς είμασταν όλοι σχετικά καλά. Αμέσως σκέφτηκα την οικογένειά μου και πώς θα τους ειδοποιούσα όσο πιο "ανώδυνα" μπορούσα.
Την ίδια στιγμή άρχισα να νοιώθω ξαφνικά έντονη κόπωση και να ζεσταίνομαι πάρα πολύ. Φθάνοντας τα πρώτα περιπολικά που είχαν ενημερωθεί απο το κέντρο, οι συνάδελφοί μου με βοήθησαν να μπω σε ένα, για να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Στο διάστημα που με μετέφεραν προσπαθούσα με το κινητό μου τηλέφωνο να μιλήσω σε κάποιον από την οικογένειά μου. Φθάνοντας στο νοσοκομείο μιλούσα και τους καθησύχαζα οτι δεν είναι τίποτα σοβαρό. "Ελάτε" τους είπα "στο Λαικό Νοσοκομείο με την ησυχία σας".
Αμέσως μετά από ότι μου είπαν αργότερα οι συνάδελφοι και οι γιατροί που με μετέφεραν προς το χειρουργείο, είχα χάσει τις αισθήσεις μου. Όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, τα άτομα που μας πυροβόλησαν ήταν ο διαβόητος κακοποιός Κ. Πάσσαρης, ο Ιον Βασίλε, που τραυματίστηκε θανάσιμα και ο Γκορέα Νίκολ ο οποίος διαφεύγει ακόμα. Ήταν από τους πιο στυγνούς κακοποιούς. Συνήλθα το Σάββατο αργά το μεσημέρι απο το χειρουργείο και αμέσως ζήτησα να σηκωθώ να νιώσω οτι είμαι καλά και να δω τους δικούς μου και τους άλλους συναδέλφους μου.
Όταν τους είδα όλους ηρέμησα και ζητούσα μόνο να μάθω πότε θα γίνει καλά το χέρι μου και πότε θα φύγω από το νοσοκομείο. Ο γιατρός που με ενημέρωσε, του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το πόσο χαλαρά και με αίσθηση του χιούμορ αντιμετώπιζα την τόσο σοβαρή κατάσταση που βρισκόμουν. Του εξήγησα οτι από την πρώτη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου ένιωθα χαρούμενος, που ήμουν ζωντανός και πως ήμουν πεπεισμένος ότι τα δύσκολα είχαν περάσει.
Ευχαριστώ την υπηρεσία για την βοήθειά της, κυρίως όμως ευχαριστώ όλους τους συναδέλφους μου για την αγάπη τους και τη συμπαράστασή τους ηθική και υλική τόσο σε μένα όσο και στην οικογένειά μου.
Κανένα βράδυ από τότε ως τώρα δεν θυμάμαι να ξαναέζησα το περιστατικό αυτό σε κανένα όνειρό μου. Δύο φορές που με επισκέφθηκε ψυχολόγος της Υπηρεσίας και συζητήσαμε, έκρινε ότι συνέχιζα να είμαι απολύτως ήρεμος και φυσιολογικός, όπως πριν τραυματιστώ. Ποτέ δεν αισθάνθηκα άσχημα με το να το εξιστορώ σε φίλους, συναδέλφους ή γνωστούς. Ακόμα και όταν παρακολουθώ σχετικά ρεπορτάζ ή αναφορές για τον άνθρωπο που με πυροβόλησε, το μόνο που αισθάνομαι είναι το πόσο τυχερός στάθηκα, που είμαι ζωντανός.
Νιώθω σαν να παρακολούθησα μία ακόμη αστυνομική ταινία, που απλά μου αποτυπώθηκε στο μυαλό, με κάθε λεπτομέρεια, σαν να ήτανε η αγαπημένη μου.
(Σήμερα ο συνάδελφος Ρ.Τ. ύστερα από πολύμηνη νοσηλεία και πέντε πολύ λεπτές εγχειρίσεις στο χέρι και μία στη καρδιά, το βράδυ του τραυματισμού του, -ένα βλήμα του είχε πλήξει την υποκλείδιο αρτηρία και σφηνώθηκε στο βραχιόνιο πλέγμα του αριστερού χεριού-, βρίσκεται σε υπηρεσία γραφείου, έχει αγωνιστική διάθεση για τη ζωή και απολαμβάνει τις χαρές της, ευτυχισμένος με την οικογένειά του.)
Πρόκειται για έναν από τους πολλούς καθημερινούς ήρωες που αθόρυβα και μοναχικά κυκλοφορούν ανάμεσά μας, χωρίς να επιζητούν την εξόφληση της προσφοράς και της πράξης τους, την οποία ερμηνεύουν ως μία ανώτερη εσωτερική προσταγή της μοίρας τους.
Πηγή ➤http://policenet.gr
Μπράβο σε όλα τα παιδιά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή