Police-Voice blog ➤
Με απογοήτευση βλέπουμε το τελευταίο διάστημα να γίνονται επικοινωνιακή αιχμή της νέας κυβέρνησης, οργανικά απολιθώματα του παρελθόντος, δίχως πέραν της αναφοράς να αντιστοιχείται καμία αντιπρόταση αναζωογόνηση του θεσμού. Κι αναφερόμαστε στον αστυνομικό της γειτονιάς, ο οποίος παρότι από εποχής συστάσεως (2003 επί υπουργίας Χρυσοχοΐδη) επιχειρήθηκε
αρκετές φορές να νεκραναστηθεί, δεν πρόλαβε παρά να κάνει ως ζόμπι λίγα βήματα τρεκλίζοντας και να σωριαστεί με πάταγο.
Γιατί όμως συνέβη αυτό; Γιατί ένα μέτρο ππου κατά γενική ομολογία είναι επωφελές για της κοινωνία και την αστυνομία έχει μετατρεπεί σε ατελέσφορη κάθε φορά εξαγγελία;
Ο ουσιαστικός ρόλος και το έργο του αστυνομικού της γειτονιάς είναι ν' αποκτήσει ερείσματα στη γειτονιά, αναλαμβάνοντας ως ενδιάμεσος διαδραστικής μορφής καθήκοντα. Αποτελεί στην ουσία τον φορέα των παρεχόμενων υπηρεσιών κι ενημερώσεων από την Αστυνομία προς τη γειτονιά, αλλά κι αυτόν που μεταφέρει από την μικροκοινωνία προς τις κεντρικές υπηρεσίες της Αστυνομίας στοιχεία και πληροφορίες για οτιδήποτε συντελείται μέσα σ' αυτή. Είναι αυτός δηλαδή που αναλαμβάνει κεντρικό ρόλο Αστυνόμου ανά περιοχή και πάνω του πλέκεται ο ιστός της εμπιστοσύνης του πολίτη προς την Αστυνομία. Συνεισφέρει υπηρεσίες και αδιάλειπτη παρουσία ή δέσμευση παρουσίας όταν παραστεί η ανάγκη στον καταστηματάρχη, στον περιπτερά στο διαχειριστή, προκειμένου να γίνει ο υποδοχέας την πρώτης παρατήρησης αναφορικά με οτιδήποτε αντιβαίνει στην ομαλή κοινωνική ροή- δραστηριότητα.
Συνεπώς, επαναλαμβάνουμε το ερώτημα. Γιατί αποτυχαίνει ο θεσμός;
Το πρώτο και κύριο αίτιο είναι η λειψανδρία. Πού θα βρεί ο κ. καθηγητής το απαραίτητο πλεόνασμα στο προσωπικό ώστε να στελεχώσει επαρκώς το θεσμό, όταν σε άλλες εποχές και μάλιστα με σημαντικά υπέρτερο σε σχέση με σήμερα ενεργό προσωπικό δεν μπόρεσε να σταθεί όρθιος ο θεσμός; Εδώ άλλες κι άλλες υπηρεσίες γονάτισαν και φθίνουν εξαιτίας των μέτρων και των ολοένα αυξανόμενων αναγκών σε αριθμητικά μεγέθη και απασχόλησης προσωπικού και ένταξης νέων υπηρεσιακών καθηκόντων.
Το δεύτερο είναι η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού, ως απότοκο προϊόν αυτής καθαυτής της προηγούμενης παθογένειας. Γιατί κάθε φορά που έγινε κατάρρευση του θεσμού, δεν προκλήθηκε εξαιτίας αλλαγών στην πολιτική ή στη φυσική ηγεσία, αλλά συντελέστηκε κάτω από την ηγεσία αυτών που την εξήγγειλαν και την εφάρμοσαν. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως οι αντοχές και οι ανοχές του θεσμού, είναι συμπιερσμένες κι εξ αυτού περιορισμένες.
Το τρίτο, ως αιτιατό των δύο προηγούμενων συντελεστών, είναι η απουσία εμφύσησης πνεύματος ρόλου και επαγγελματικού πνεύματος στους φορείς- συντελεστές του θεσμού. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που τον είδαν και τον χρησιμοποίησαν ως συστατικό ώσμωσης με την μικροκοινωνία. Αντίθετα, περιορίστηκαν στην καταγραφή ενός απλού γεωγραφικού στίγματος σε αποτύπωση κίνησης και όχι ως διείσδυση στην κοινωνία με εκατέρωθεν οφέλη.
Γι αυτό λοιπόν, με αποκομμένες σε όλες τις περιπτώσεις τις γεννεσιουργές ρίζες και τις τροφοδότριες από και προς τον αστυνομικό της γειτονιάς αρτηρίες, ο παρηκμασμένος πλέον θεσμός υπέστη σε πρώτο στάδιο γάγγραινα και στη συνέχεια καθολικό ακρωτηριασμό.
Γιώργος Καραϊβάζ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου