Police-Voice blog ➤
Στη συνείδηση των Αθηνών οι Πομάκοι νοιώθουν Τούρκοι, εξισώνονται με αυτούς και η καχυποψία είναι διάχυτη σε οποιαδήποτε συναλλαγή μεταξύ αυτών και της διοίκησης. Θα πρέπει να ερευνήσουμε και να αναρωτηθούμε αν πράγματι όμως νοιώθουν Τούρκοι ή όχι. Σίγουρα όμως να ερευνήσουμε πρώτα το πώς η Ελλάδα τους αντιμετωπίζει.
Η συνθήκη της Λωζάννης έχει γίνει πια διάσημη, αν και ελάχιστοι την έχουν διαβάσει. Όλοι επιδερμικά γνωρίζουν ότι σύμφωνα με αυτήν αναγνωρίζονται τρεις μειονότητες. Απέκτησαν δικαιώματα ίδια με αυτά των γηγενών, αλλά και τη βασική υποχρέωση να σέβονται την κρατική υπόσταση στην οποία ζουν.
Με το άρθρο 40 σε συνδυασμό με το άρθρο 45 της Συνθήκης της Λωζάνης ορίζεται ότι : Έλληνες πολίτες που ανήκουν στην Μειονότητα θα απολαμβάνουν νομικά και πραγματικά της αυτής προστασίας και των αυτών εγγυήσεων που απολαμβάνουν και οι λοιποί Έλληνες πολίτες. Θα έχουν ειδικά ίσο δικαίωμα να συνιστούν, να διευθύνουν και να εποπτεύουν με δικές τους δαπάνες κάθε είδους φιλανθρωπικά, θρησκευτικά ή κοινωφελή ιδρύματα, σχολεία και λοιπά εκπαιδευτήρια, με το δικαίωμα να χρησιμοποιούν ελεύθερα σ' αυτά τη γλώσσα τους και να τελούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Με το άρθρο 37 της ίδιας Συνθήκης ορίζεται ότι : Η Ελλάδα αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις που περιέχονται στα άρθρα 38-44 και αναγνωρίζονται ως θεμελιώδεις νόμοι που κανόνας νόμος ή κανονισμός ή επίσημη πράξη μπορεί να είναι σε αντίφαση ή αντίθετη προς τις διατάξεις αυτές και που κανένας νόμος ή κανονισμός ή επίσημη πράξη μπορούν να είναι πιο ισχυρή από αυτές.
Στη διάταξη του άρθρου 28 του Ελληνικού Συντάγματος του 1975 ορίζεται ότι: Οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ, σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού Ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου.
Με το άρθρο 37 της ίδιας Συνθήκης ορίζεται ότι : Η Ελλάδα αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις που περιέχονται στα άρθρα 38-44 και αναγνωρίζονται ως θεμελιώδεις νόμοι που κανόνας νόμος ή κανονισμός ή επίσημη πράξη μπορεί να είναι σε αντίφαση ή αντίθετη προς τις διατάξεις αυτές και που κανένας νόμος ή κανονισμός ή επίσημη πράξη μπορούν να είναι πιο ισχυρή από αυτές.
Στη διάταξη του άρθρου 28 του Ελληνικού Συντάγματος του 1975 ορίζεται ότι: Οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ, σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού Ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου.
Τρεις μειονότητες λοιπόν: οι Τουρκογενείς, οι Πομάκοι και οι Τσιγγάνοι. Στην ουσία όμως η Ελλάδα παρουσιάζει κοινή αντιμετώπιση προς αυτούς. Τους αντιμετωπίζει ως μία μειονότητα και με τις πράξεις της τους αναγνωρίζει κοινή καταγωγή. Το γεγονός αυτό φαίνεται κυρίως από τον τρόπο αντιμετώπισης του γλωσσικού ζητήματος. Η Ελλάδα έχει υπογράψει διάφορα πρωτόκολλα με την Τουρκία για τη διδασκαλία των τουρκικών στα μειονοτικά σχολεία. Δε διαχωρίζει όμως τα μειονοτικά σχολεία σε σχολεία που φοιτά η κάθε μειονότητα ξεχωριστά. Αποφάσισε να διδάσκουν στο σύνολο τους την τουρκική γλώσσα. Άρα επέτρεψε στην Τουρκία να οικειοποιηθεί πολιτισμικά τους Πομάκους, οι οποίοι θα πρέπει να διδάσκονται τουρκικά. Άσχετα από το τί θα γράφουν αυτά τα βιβλία, ο κίνδυνος της αλλοίωσης της συνείδησης των Πομάκων είναι υπαρκτός, καθώς όπως προείπαμε μιλάμε για έναν λαό του οποίου ο συνδετικός κρίκος με την ιστορία του είναι μόνο προφορικός λόγος. (Πρωτόκολλο 1968)
Χαρακτηριστικές για τα προαναφερθέντα είναι οι επιστολές που έστειλαν οι ενώσεις Πομάκων στην κυβέρνηση Παπανδρέου το 2010, με Υπουργό Παιδείας την κυρία Διαμαντοπούλου. Σε αυτές παρέθεταν τις ενστάσεις τους για τον εξαναγκασμό της διδασκαλίας των τουρκικών. Όσο για τις πατριωτικές κορώνες της Νέας Δημοκρατίας και των υπολοίπων κυβερνήσεων, ας μελετήσουμε το εκπαιδευτικό πρωτόκολλο του 1968, στο οποίο πειθάρχησαν μια χαρά όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, και θα δούμε ότι μόνο για την τουρκική γλώσσα υπάρχει μέριμνα.
Πέραν της εκπαίδευσης και της διδασκαλίας των τουρκικών, όπως είπαμε, σε όλες τις δραστηριότητες και τις συναλλαγές με τη διοίκηση οι Πομάκοι αντιμετωπίζονται σαν Τούρκοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δικαστήρια, όπου αν κάποιο μέλος της μειονότητας ζητήσει μεταφραστή, θα οριστεί μεταφραστής τουρκικής γλώσσας την οποία συχνά οι Πομάκοι αγνοούν και αδυνατούν να επικοινωνήσουν σε αυτή. Και βέβαια όλα αυτά τα χρόνια καμία μέριμνα δεν υπήρξε για τις τρεις μειονότητες, κανένα κίνητρο για εξωστρέφεια και μετακίνηση. Ως αποτέλεσμα δημιουργήθηκε μια γεωγραφικά κλειστή κοινωνία, μια φωλιά, και σε αυτή τη φωλιά η Τουρκία να κάνει ότι θέλει. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μέχρι το 1996 τα πομακοχώρια κατ εντολή του ΝΑΤΟ ή της βλακώδους πολιτικής της Ελλάδος είχαν μπάρες. Συνοριακό έλεγχο δηλαδή, από τον οποίο για να περάσεις έπρεπε να έχεις την σχετική άδεια από την αστυνομική διεύθυνση της Ξάνθης. Πόσο φιλόξενη μπορούν να νιώσουν τη γη τους υπό αυτές τις συνθήκες οι Πομάκοι;
Για ένα ακόμα εθνικό ζήτημα οι κυβερνήσεις, η κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργούν κοντόφθαλμα και κάνουν πως δε βλέπουν. Όπως δε βλέπουν το θέμα της Μακεδονίας και των Σκοπίων, όπως δε βλέπουν τις περιοχές της Ελλάδας που οι κάτοικοι μιλούν τη γλώσσα των Σκοπίων και διάφοροι παπάδες κόβουν ανενόχλητοι βόλτες και μιλούν για Μακεδονία. Όπως κωφεύουν στις προκλήσεις για Τσαμουριά, όπως αδυνατούν ακόμα να απαντήσουν στην απαράδεκτη ταύτιση των Αρβανιτών με την Αλβανία. Αγνοούν ότι οι Αλβανοί με τους Αρβανίτες το μόνο κοινό που έχουν είναι η ηχητική ομοιότητα των λέξεων, καθώς το «Αλβανός» αποτελεί εθνικό προσδιορισμό, ενώ το «Αρβανίτης» γεωγραφικό. Δεν αναρωτιούνται καν γιατί οι Αλβανοί αυτοπροσδιορίζονται ως «Shqipe», που καμία σχέση δεν έχει με το «Αρβανίτης». Αλλά είπαμε, ένα κράτος σε ύπνωση για τα εθνικά ζητήματα, που κάποια στιγμή θα τα βρει μπροστά του.
Κάποιοι βλακωδώς πιστεύουν ότι χαράχτηκαν κάποτε τα σύνορα και από τότε σιδερένιο τείχος έχει υψωθεί, το οποίο αποκλείεται να πέσει ελέω θεού.
Στο θέμα των Πομάκων τώρα, η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να κάνει πολλά. Καταρχήν πρέπει να κόψει οποιαδήποτε σύνδεση των Πομάκων με την τουρκική μειονότητα και να σταματήσει να τους αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο. Όπως είπαμε, πολύ πρόσφατα ξεκίνησε η προσπάθεια καταγραφής της πομακικής γλώσσας. Για την Ελλάδα είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να υιοθετήσει ακαδημαϊκά αυτή την προσπάθεια. Μόνο ευγνωμοσύνη θα νοιώσει ένας λαός αν τον βοηθήσεις να στοιχειοθετήσει την ύπαρξη του. Και κυρίως θα του προσφέρεις το πλαίσιο που θα του επιτρέψει να αμυνθεί στην τουρκοποίηση και στην ισλαμοποίηση στην αυστηρή της έκφραση. Άλλωστε και η ίδια η Τουρκία επέτρεψε τη διδασκαλία των πομακικών, με το πρώτο σχολείο να λειτουργεί στην Κωσταντινούπολη.
Επιπλέον, στη συνείδηση των Ελλήνων και στο εκπαιδευτικό τους σύστημα οι τρεις μειονότητες πρέπει να αντιμετωπίζονται ξεχωριστά. Διότι αν θεωρούνται διαφορετικές δε θα κινδυνεύουν να ενοποιηθούν. Όσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε και να μην αναφερόμαστε σε τουρκική μειονότητα, άλλο τόσο πρέπει να προσέχουμε και να μην αναφερόμαστε γενικά σε μειονότητα. Τρεις μειονότητες λοιπόν και πρέπει να ξεκαθαρίζουμε σε ποιά από αυτές αναφερόμαστε κάθε φορά. Σημαντικό προς την κατεύθυνση αυτή είναι να μαθαίνουμε γι αυτές και από τα βιβλία μας, ενώ όλοι οι κρατικοί φορείς να υποδέχονται και να συναλλάσσονται και με τις τρεις. Πρέπει να δοθεί διέξοδος όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά και στην κρατική πρόνοια και στην αγορά εργασίας και βεβαίως στη μετακίνηση εντός της Ελλάδας, ώστε η σφηκοφωλιά που έχει δημιουργήσει η Τουρκία στη Θράκη να σπάσει. Τέλος, η πομακική μειονότητα πρέπει να γίνει αντικείμενο διεθνές. Αποτελεί πληθυσμό που τείνει να εκλείψει και πρέπει να αναγνωριστεί και να προστατευτεί. Άλλωστε και ο ίδιος ο πρόεδρος της Τουρκίας στο εσωτερικό της χώρας του μιλά για πομακική μειονότητα και όχι για Τούρκους, προκειμένου να τους προσεγγίσει και να εναντιωθούν στην Ελλάδα.
«Türk, Kürt, Laz, Çerkez, Abaza, Pomak, Manav, Gürcü etnisitler. Herkes bizim için değerlidir. Kimse kimseden üstün değil»
Başbakan Recep Tayyip Erdogan,
Rize 7.11.2011
«Όλες οι εθνικότητες που κατοικούν στην Τουρκία, όπως οι Τούρκοι, οι Κούρδοι, οι Λαζοί, οι Κιρκάσιοι, οι Απχάζιοι, οι Πομάκοι και οι Γεωργιανοί δεν είναι αντιμαχόμενες ομάδες. Όλοι έχουν την αξία τους. Κανείς δεν είναι ανώτερος από τον άλλον»
Πρόσφατα στην αντιδραστική Αριστερά, που από τη μία έχει μάθει να λέει «όχι σε όλα» σα το κακομαθημένο της τάξης και από την άλλη θέλει να κυβερνήσει ώστε να γραφτεί και το δικό της όνομα στον κατάλογο των δημίων της Ελλάδας, ακούστηκε ότι όλοι οι μειονοτικοί αποτελούν συμπαγή τουρκικό πληθυσμό. Αντίδραση, μνησικακία ή ημιμάθεια; Ότι και αν είναι σίγουρα δεν αποτελεί την αλήθεια. Με την ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων μπορεί κάποια μέρα να γίνει, πάντως τώρα δεν είναι. Πρόκειται για τρεις διαφορετικούς πληθυσμούς. Αν εκεί στο Σύριζα βγάλουν το κεφάλι από την τρύπα της στρουθοκαμήλου, θα δουν ότι παντού στην Ευρώπη σιγά σιγά ανοίγουν ξανά τα θέματα των συνόρων και κυρίως των πληθυσμών. Στη Βρετανία η Σκωτία ετοιμάζεται για δημοψήφισμα. Στην Ισπανία η Καταλονία επίσης. Στην Ιταλία ομοίως. Τί θα απαντήσουν όλοι αυτοί οι προοδευτικοί τύποι αν σε δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια ο πληθυσμός της Θράκης ζητήσει δημοψήφισμα και ανεξαρτησία επιχειρηματολογώντας ότι αποτελεί συμπαγή, εθνικό πληθυσμό; Ή πιο συγκεκριμένα τί λένε όταν βλέπουν Τούρκους στη συνείδηση, Έλληνες κατά τα άλλα πολίτες να φωτογραφίζονται κάτω από τη σημαία της ανεξάρτητης Θράκης; Βασικά τίποτα. Θα κάνουν πως δε το βλέπουν, όπως κάνουν και όλα τα υπόλοιπα κόμματα.
Η ελληνική πολιτική ψιθυρίζει από τη μία ότι έχει βάλει το όριο του 3% στον εκλογικό νόμο για να μη μπουν μειονοτικά κόμματα στη Βουλή. Από την άλλη, τυπώνονται αφίσες στα τουρκικά και υπάρχουν μουσουλμάνοι υποψήφιοι, Τούρκοι στη συνείδηση, Έλληνες πολίτες που δε διστάζουν να συναντιούνται πρώτοι και καλύτεροι με απίθανους τύπους σα το γραφικό αρχηγό των γκρίζων λύκων, όταν ανενόχλητοι έρχονται στην Ελλάδα. Κάποια στιγμή οι νόμοι στην Ελλάδα πρέπει να λειτουργήσουν και αυτοί οι άνθρωποι όχι να εκλεγούν αλλά να ελεγχθούν γιατί λειτουργούν αντεθνικά.
Σήμερα 27 Απριλίου 2014 το μέλος του Σύριζα επανήλθε και ζήτησε να επιτραπεί στους μειονοτικούς να αυτοπροσδιοριστούν ως Τούρκοι αν το θέλουν. Μάλιστα, προκειμένου να φανεί ως λογική η εξωφρενική αυτή άποψη, συνέχισε ζητώντας αυτό να γίνει χωρίς να θιγεί η συνθήκη της Λωζάννης. Αγνοεί ότι η ιστορία και τα γεγονότα ακυρώνουν συνθήκες και δημιουργούν νέες, όπως πολλές φορές στο παρελθόν έχει συμβεί. Αδιαφορεί για την αφόρητη πίεση που θα δημιουργηθεί στους μειονοτικούς που δεν νοιώθουν Τούρκοι από αυτούς που θα προσδιορίζονται ως τέτοιοι. Και βέβαια αγνοεί τη θέση της Ελλάδας, η οποία υποστηρίζει ότι το δικαίωμα εξωτερικού αυτοπροσδιορισμού (external selfdetermination) αναγνωρίστηκε και προστατεύτηκε από αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και από τις Διακηρύξεις 1314 (XII) της 12ης Δεκεμβρίου 1948, 1514 (XV) της 14 Δεκεμβρίου 1960 και 2625 του 1970, ενώ αναφέρεται στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού ανθρώπων που βρίσκονται υπό αποικιακό ή ρατσιστικό καθεστώς, ή υπό ξένη κατοχή, ή με εξάσκηση βίας έχουν ενσωματωθεί σε συγκεκριμένο κράτος. Στην Ελλάδα δεν υφίσταται κανένα από τα ανωτέρω καθεστώτα οπότε και δεν τίθεται θέμα αυτοπροσδιορισμού ανθρώπων ή ομάδων. Το τελευταίο αποτελεί και την επίσημη απάντηση της Ελλάδας στις απαιτήσεις για τον αυτοπροσδιορισμό πληθυσμών ως «Τούρκων». Η ακαδημαϊκή ανευθυνότητα λοιπόν σε όλο της το μεγαλείο.
Ασφαλώς για τη σημερινή κατάσταση ευθύνη έχουν τα κόμματα που κυβέρνησαν. Αλλά είναι κρίμα ένα κόμμα που ζητά να κυβερνήσει να έχει χειρότερες ιδέες και από τους χείριστους που μας κυβερνούν.
Τρεις μειονότητες λοιπόν, τρεις πληθυσμοί, τρεις πολιτισμοί, τρεις γλώσσες. Και απαιτείται σεβασμός και προς τις τρεις. Όπως σεβασμός απαιτείται και από τις τρεις προς τους νόμους και τα σύνορα του κράτους όπου κατοικούν. Η μειονότητα δεν είναι και δε πρέπει να είναι ένας συμπαγής πληθυσμός. Συμπαγής είναι η ανικανότητα και η μωρία των Ελλήνων πολιτικών στα εθνικά ζητήματα.
Το πόσο Τούρκοι είναι ας αφήσουμε το παραδοσιακό τους τραγούδι να μας το πεί.
Μάιτσιμκο μόγε ήτσιμκο,
μάιτσιμκο μόγε άιτσιμκο,
τριμήνα Τούρτσι ντόινταχο,
μόματα ντα τη παγιόματ.
Νη μόι μα πούστα μάιλελε,
Νη μόι μα ντάβα μάιλελε,
Τούρτσι ντα μα παγιόματ,
ον ντοκούς μαμά κούτενα,
φ' Γιουνάντσκο τσόρνα παρστίτσα,
φ' Γιουνάντσκο τσεγίρ ζελένα,
κίτκι τσερβένα φ' τσεγίρεν,
αόσκι ζελένι ι σένκι.
Κακ σε μα πρεμπαλές μάιλελε,
Τούρτσι ντα μα παγιόματ;
|
Μάνα μου, δικιά μου μανούλα,
μάνα μου, δικιά μου μανούλα,
τρεις Τούρκοι ήρθανε,
την κόρη σου να πάρουν.
Μη με αφήνεις μανούλα μου,
μη με δίνεις μανούλα μου,
Τούρκοι να με πάρουν,
δεκαεννιά χρονών κόρη μεγάλωνες,
σε Ελληνικό μαύρο χώμα,
σε Ελληνικό λιβάδι πράσινο,
λουλούδια κόκκινα στο λιβάδι,
καρποφόρα πράσινα δέντρα και σκιές.
Πώς θα το αντέξεις μανούλα μου,
Τούρκοι να με πάρουν;
|
Υ.Γ
Πολλά από αυτά που παραθέτω είναι από συγκεκριμένη πηγή των ίδιων των Πομάκων, την άδεια της οποίας αναμένω για να την αναφέρω.
Πηγή ➤ freepen....http://elas-lyste.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου