Police-Voice blog ➤
Το κείμενο που ακολουθεί, αναρτήθηκε χθες στην σελίδα του Σταύρου Μπαλάσκα στο facebook.
"ΕΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΒΡΑΔΥΝΗ ΒΑΡΔΙΑ. Είχα καιρό να δω τον Δημήτρη, έναν νεαρό αστυφύλακα της Άμεσης Δράσης που τον γνώρισα στα πρώτα του. χιλιόμετρα στο περιπολικό της υπηρεσίας, μέχρι πριν από λίγες μέρες που τον συνάντησα κατά
την διάρκεια μιας νυχτερινής βάρδιας. Μετά τις πρώτες τυπικές. χαιρετούρες είδα το πρόσωπο του Δημήτρη. σκοτεινό. Κατάλαβα ότι κάτι τον ταλαιπωρούσε και σαν πιο «παλιός» πήρα το θάρρος να τον ρωτήσω. Περίμενα να ακούσω ότι το οικονομικό θέμα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, τον εχει γονατίσει αλλα δεν ήταν αυτό. Ο Δημήτρης μου άνοιξε την καρδιά του και μου είπε τι σκεφτόταν ενώ πήγαινε από το ένα σήμα του Κέντρου στο άλλο.
«Άκου Σταύρο» μου είπε, «είναι πλέον πασιφανές πως η Άμεση Δράση πέρασε σε μια άλλη φάση. Ξέχνα την «αιχμή του δόρατος» που φτάνει πρώτη σε κάθε περιστατικό. Τώρα κάνουμε «εξυπηρέτηση στόχων δρομολογίων» και κάθε πάρεργο που ο κάθε ευφάνταστος νους σκέφτεται. Το ξέρεις ότι είμαστε πλέον στα όρια μας, λογω της υπερεργασίας. Τις ελλείψεις σε έμψυχο δυναμικό δεν χρειάζεται να στις πω. Κάθε μέρα, όπως και εσύ, οδηγούμε ένα περιπολικό σε κακά χάλια και ακροβατούμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας». «Ηθικόν ακμαιότατο» του απάντησα εγώ για να τονώσω πρώτα τον εαυτό μου και μετά τον Δημήτρη» αλλα πήρα πληρωμένη απάντηση: «Ναι, αλλα η αγάπη κανενός για αυτό που κάνει χωρίς την Πολιτεία δίπλα του, μοιάζει με παραμύθι που εχει πρωταγωνιστή τον Δον Κιχώτη».
«Άκου Σταύρο» μου είπε, «είναι πλέον πασιφανές πως η Άμεση Δράση πέρασε σε μια άλλη φάση. Ξέχνα την «αιχμή του δόρατος» που φτάνει πρώτη σε κάθε περιστατικό. Τώρα κάνουμε «εξυπηρέτηση στόχων δρομολογίων» και κάθε πάρεργο που ο κάθε ευφάνταστος νους σκέφτεται. Το ξέρεις ότι είμαστε πλέον στα όρια μας, λογω της υπερεργασίας. Τις ελλείψεις σε έμψυχο δυναμικό δεν χρειάζεται να στις πω. Κάθε μέρα, όπως και εσύ, οδηγούμε ένα περιπολικό σε κακά χάλια και ακροβατούμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας». «Ηθικόν ακμαιότατο» του απάντησα εγώ για να τονώσω πρώτα τον εαυτό μου και μετά τον Δημήτρη» αλλα πήρα πληρωμένη απάντηση: «Ναι, αλλα η αγάπη κανενός για αυτό που κάνει χωρίς την Πολιτεία δίπλα του, μοιάζει με παραμύθι που εχει πρωταγωνιστή τον Δον Κιχώτη».
Λίγο μετά χωρίσαμε με τον Δημήτρη και είναι η αφορμή για να τα πω ακόμα μια φορά, έστω και στου κουφού την πόρτα. Εάν δεν αυξηθούν τα περιπολικά στους τομείς, εάν δεν πάψουν τα ειδικά δρομολόγια άνευ λήψης σημάτων, εάν δεν γυρίσουν τα τριάντα πληρώματα από την Αμυγδαλέζα, εάν δεν πάψουν κάποιοι να απογοητεύουν σε κάθε ευκαιρία τους φτωχοποιημένους μάχιμους «Δημήτρηδες» της υπηρεσίας, η φθορά θα δώσει την θέση της στην αποσάθρωση και τελικά στην πτώση. Και τότε θα χαθεί η ομοιογένεια και δειλά δειλά θα κάνουν την εμφάνιση τους δίπλα στους «Δημήτρηδες» οι πρώτες φόρμες, οι αρβύλες και τα τζόκεϊ. Και τότε γεια σας.
ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ...ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΑΠΟ ΜΕΣΑ.... "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου